DE JAREN MARTENS
Binnenkort brengt de Belgische ex-premier Wilfried Martens zijn mémoires uit. Op zich een redelijk interessant evenement in de politieke geschiedenis van het land.
Nochtans mag men het bewind van Martens van de jaren ’80 tot begin jaren ’90, 9 regeringen lang, niet direct een onverdeeld succes noemen. De staatsschuld rees naar ongekende hoogten, de inflatie was hoog, de werkloosheid steeg, de instellingen werden steeds ingewikkelder door de staatshervormingen en er heerste een grote politieke instabiliteit.
Gelukkig hebben de jaren ’90 wat politieke rust gebracht, niet in het minst onder invloed van de stabiliserende werking van de Europese unie met haar “Maastrichtnormen” en de invoering van de euro.
Martens heeft geen mooie erfenis nagelaten. Hij heeft België niet echt vooruit geholpen. Dat constateren we nog vandaag: de staatsschuld, die volledig federaal is gebleven, geraakt maar niet afbetaald en het federalisme werkt niet, al mag men dat laatste (voorlopig nog?) niet vrij zeggen in de media.
Het was natuurlijk niet allemaal de fout van Martens, maar hij is best niet te fier op zijn verwezenlijkingen. Enkele excuses aan de Belgen zouden zelfs op hun plaats zijn.
LES ANNEES DE MARTENS
Bientôt, l’ex-premier-ministre belge Wilfried Martens publie ses mémoires. En soi, il s’agit d’un événement politique relativement intéressant.
Néanmoins, il faut se garder de considérer la politique de Martens des années ’80 et du début des années ’90, 9 gouvernements durant, comme un succès incontesté. La dette publique atteignait des sommets astronomiques, l’inflation était élevée, le chômage montait, les institutions devenaient de plus en plus compliquées en raison des réformes de l’Etat et il règnait une grande instabilité politique.
Heureusement, les anées ’90 ont apporté un peu de répit politique, notamment sous l’influence stabilisatrice de l’Union européenne et des ses “normes de Maastricht” ainsi que l’introduction de l’euro.
Martens n’a pas laissé un bel héritage. Il n’a pas vraiment avancé la Belgique. On le constate encore aujourd’hui: le gouvernement a beaucoup de mal à rembourser la dette publique restée entièrement fédérale et le fédéralisme ne fonctionne pas, même si l’on ne peut (pas encore) énoncer ceci dans les médias.
L’ex-premier n’était évidemment pas toujours le responsable, mais il ferait mieux de ne pas se montrer trop fier de ses réalisations. Certaines excuses aux Belges seraient même justifiées.
