JEAN-LUC DEHAENE: DECES D’UN ANCIEN PREMIER MINISTRE CONTROVERSE – DOOD VAN EEN OMSTREDEN EX-PREMIER

UN DES ARCHITECTES LES PLUS IMPORTANTS DU FEDERALISME LINGUISTIQUE
 
Le B.U.B. a pris acte du décès de l’ancien premier ministre Jean-Luc Dehaene le 15 mai 2014. Sur le plan humain, nous déplorons le départ de cette personne en nous offrons nos condoléances à ses proches. Néanmoins, il y a quelques bémols à mettre sur la carrière politique de ce personnage.

Selon tous les médias nationaux, Dehaene fut un “grand homme d’Etat”. Toutes les chaînes ont fait son éloge, sans la moindre critique. N’est-il pas la tâche des journalistes, qui sont censés être neutres, d’épingler aussi les erreurs d’un politicien? En effet, force est de constater que le parcours de Dehaene n’était pas du tout irréprochable. A moins que l’on regarde la réalité sous l’angle du nationalisme linguistique, Dehaene ne fut pas du tout un bon premier ministre pour la Belgique.

1. Les réformes de l’Etat de 1988 et de 1993, que Dehaene a exécutées (de façon inconstitutionnelle!)  et qui ont transformé la Belgique en un Etat fédéral étaient les plus grandes victoires des nationalistes flamands depuis la création de leur mouvement il y a presque cent ans maintenant. En effet, à l’instigation de Dehaene dans ses multiples fonctions (informateur, formateur, premier ministre) de nombreuses compétences ont été scindées, dont l’enseignement national, les travaux publics, la politique énergétique, la politique scientifique, le droit des traités, les chemins de fer vicinaux, l’accompagnement des chômeurs et la politique de l’agriculture. Un autre membre du CD&V qui est même le président européen, Herman Van Rompuy, a fait une description exacte au journal télévisé de VTM: “Sans Dehaene il n’y aurait jamais été une Belgique fédérale ou une ‘Flandre’ autonome”. Apparemment, le président européen estime qu’une “Flandre” autonome (sic) est très porteuse d’avenir …

2. Les commentaires du président du parti séparatiste N-VA, Bart De Wever, sur l’engagement de Dehaene en faveur de la scission de la Belgique sont édifiants: «J’ai travaillé en étroite collaboration avec lui au cours de la période du cartel CD&V/N -VA. En tant que jeune politicien, c’était une bonne formation qui m’a apporté beaucoup de savoir [ … ] “. De Wever a également salué « le rôle crucial que Dehaene a joué dans la fédéralisation du pays” et il a louangé sa «perspicacité». Dehaene nous a en effet, ensemble avec le défunt ancien premier Wilfried Martens – du moins en théorie – fait rapprocher d’un pas de géant de la petite république « flamande ». Néanmoins, certains Belges naïfs et désinformés pensent que Dehaene a sauvé la Belgique par les réformes de l’Etat. Peut-être que c’était son intention, mais le raisonnement est absurde : comment peut-on protéger un pays contre la scission en le scindant au fur et à mesure? C’est schizophrène et loufoque. Le fédéralisme linguistique conduit tout droit vers le séparatisme, ce que les flamingants savent très bien. Ce n’est pas pour rien qu’ils ont fait campagne pour le fédéralisme pendant des décennies.

3. Dehaene ne fut Premier ministre de la Belgique que pendant 6 ans. La presse a-t-elle oublié tous les autres grands premiers ministres (comme Vanacker et Spaak)? Pendant son mandat de premier ministre, Dehaene a réalisé ce que la Commission européenne lui avait imposé: répondre aux critères de Maastricht et introduire l’euro. Cet objectif a été atteint par des mesures d’austérité draconiennes…

4. Au niveau européen, Dehaene a favorisé l’unification, notamment en travaillant sur le traité de Lisbonne (2007). Cette attitude fut en contradiction avec ses opinions politiques sur l’avenir de la Belgique.

5. Sur la période Dutroux Dehaene a déclaré :“Ce climat prérévolutionnaire, cette colère populaire indéfinissable, je ne l’avais pas prévu” (HLN, 19.04.14). Néanmoins, Dehaene a salué le rôle modérateur du Roi Albert II pendant cette période. Pourtant, ce même Dehaene voulait réduire le rôle du Roi à une fonction purement cérémonielle.

6. Dehaene n’a pas pu sauver la banque belge Dexia. Il n’a également pas pu faire progresser la formation du gouvernement après les élections de 2007 et de 2010. En 1994, il n’a pas réussi à succéder à Jacques Delors en tant que président de la Commission européenne.

7. Il convient également de noter que Dehaene se comportait régulièrement de façon grossière et brutale.

Le B.U.B. a longtemps cherché, mais il ne pouvait rien trouver dans la carrière de Dehaene qui était positif pour l’unité de la Belgique. En outre, tout comme l’autre flamingant et ancien premier ministre Martens l’année passée, Dehaene a presque été béatifié par les médias, qui s’abstiennent de toute critique. En Corée du Nord, il en va de même avec les leaders défunts…
 
La plupart des architectes du fédéralisme linguistique se sont éteints dans un laps de temps assez court: Schiltz (VU) en 2006, Martens (CVP/CD&V) en 2013, Lagasse (RW) en 2010 et Perin (RW) en 2013. Du groupe notoire dit « des 28 » qui a provisoirement fait éclater l’Etat unitaire en octobre 1969, seuls Tindemans (CVP/CD&V) et Delruelle (PRL-PVV) sont encore en vie. Hendrik Verroken (CVP-PSC) qui a fait tomber l’excellent cabinet de l’unitariste Vanden Boeynants (CVP-PSC) en provoquant un incident à la Chambre à l’occasion de “Leuven Vlaams” est également encore vivant. Toutefois, il semble que l’on assiste à la fin d’une vieille génération de destructeurs du pays.

L’ancien premier Dehaene est décédé. Cependant, les Belges doivent encore vivre avec et liquider son héritage institutionnel, ce qui risque d’être une tâche longue et difficile.

 

EEN VAN DE BELANGRIJKSTE ARCHITECTEN VAN HET TAALFEDERALISME
 
De B.U.B. heeft kennis genomen van het overlijden van oud-premier Jean-Luc Dehaene op 15 mei 2014. Op menselijk vlak betreuren wij het heengaan van deze persoon en bieden we onze deelneming aan zijn naasten aan. Toch zouden we graag enkele kritische kanttekeningen plaatsen bij de politieke carrière van de man.
 
Volgens alle nationale media was Dehaene een “groot staatsman”. Alle zenders brachten hem kritiekloos hulde. Is het dan niet de taak van journalisten, die geacht worden onpartijdig te zijn, ook te kijken naar wat een politicus slecht deed? Temeer daar het parcours van Dehaene helemaal niet onbesproken was. Tenzij men de realiteit vanuit een taalnationalistisch perspectief bekijkt, was Dehaene helemaal geen goede eerste minister van België.

1.  De staatshervormingen van 1988 en van 1993, die Dehaene (op ongrondwettelijke wijze!) doorgevoerd heeft en van België een federale staat hebben gemaakt waren de grootste overwinningen van de Vlaams-nationalisten sedert het ontstaan van hun beweging, nu bijna honderd jaar geleden. Door toedoen van Dehaene tijdens zijn verschillende functies (informateur, formateur, premier) werden talloze bevoegdheden gesplitst, waaronder  Rijksonderwijs, Openbare Werken, energie- en wetenschapsbeleid, streekvervoer, verdragsrecht, begeleiding van werklozen en het landbouwbeleid. Die andere CD&V’er en zowaar Europees president Herman Van Rompuy vatte het krachtig samen  op het VTM-journaal: “Zonder Dehaene was er nooit een federaal België of een autonoom ‘Vlaanderen’ geweest”. Blijkbaar vindt de Europese president een autonoom “Vlaanderen” (sic) zeer toekomstgericht…

2.  De commentaar van de voorzitter van de separatistische N-VA, Bart De Wever, aangaande het engagement van Dehaene voor de opsplitsing van België, spreekt wat dat betreft voor zich:Ik heb nauw met hem samengewerkt in de periode van het kartel CD&V/N-VA. Dat was als jonge politicus een stevige leerschool, waar ik veel uit geput heb […]”. Ook prees De Wever “de cruciale rol die Dehaene heeft gespeeld in de federalisering van het land” en loofde hij zijn “inzicht”. Dehaene heeft immers samen met wijlen ex-premier Wilfried Martens het “Vlaamse” republiekje – althans in theorie –  een reuzenstap dichterbij gebracht. Nochtans denken sommige naïeve of misleide Belgen dat Dehaene door de staatshervormingen België heeft gered. Misschien was dat wel zijn bedoeling, maar de redenering is absurd: hoe kan men een land tegen de splitsing te behouden door het gradueel op te splitsen? Dat is schizofreen en waanzinnig. Taalfederalisme leidt tot separatisme, wat de flaminganten zeer goed weten. Ze hebben niet voor niets decennia voor federalisme geijverd.

3. Dehaene was slechts zes jaar premier van België. Is de pers alle andere grote premiers dan vergeten (zoals Vanacker en Spaak)? Tijdens zijn mandaat als eerste minister voerde Dehaene uit wat de Europese Commissie opgelegd had: het halen van de Maastrichtnormen en het invoeren van de euro. Dit doel werd door keiharde besparingsmaatregelen bereikt…

4. Op Europees vlak betoonde Dehaene een engagement voor meer eenmaking, o.a. door mee te werken aan het Verdrag van Lissabon (2007). Deze ingesteldheid stond haaks op zijn politieke opvattingen over de toekomst van België.

5. Over de periode-Dutroux zei Dehaene: “Dat pre-revolutionaire klimaat, die onbestemde volkswoede, die had ik niet zien aankomen” (HLN, 19.04.14). Hij prees wel de matigende rol van Koning Albert II tijdens die periode. Nochtans wou diezelfde Dehaene de rol van de Koning tot een zuiver ceremoniële functie herleiden.

6. Dehaene heeft de Belgische bank Dexia niet kunnen redden. Hij heeft de regeringsvorming na de verkiezingen van 2007 en 2010 ook niet kunnen vlot trekken. In 1994 slaagde hij er niet in om Jacques Delors op te volgen als voorzitter van de Europese Commissie.

7. Er dient ook op gewezen te worden dat Dehaene zich regelmatig onbeschoft en brutaal gedroeg.
 
De B.U.B. heeft hard gezocht, maar kon niets vinden in de carrière van Dehaene dat positief is voor de eenheid van België. Bovendien werd deze Vlaams-nationalist, net als flamingant en ex-premier Martens bij zijn overlijden vorig jaar, door de media op een kritiekloze manier zo goed als heilig verklaard. In Noord-Korea gebeurt hetzelfde met de overleden leiders…

De meeste architecten van het taalfederalisme zijn op vrij korte tijd gestorven: Schiltz (VU) in 2006, Martens (CVP/CD&V) in 2013, Lagasse (RW) in 2010 en Perin (RW) in 2013. Van de beruchte “werkgroep van 28” die in oktober 1969 de unitaire staat voorlopig opblies, zijn enkel nog Tindemans (CVP/CD&V) en Delruelle (PRL-PVV) in leven. Hendrik Verroken (CVP-PSC) die de uitstekende regering van de unitarist Vanden Boeynants (CVP-PSC) liet vallen door n.a.v. “Leuven Vlaams” een incident uit te lokken in de Kamer, leeft ook nog. Nochtans krijgt men de indruk dat we het einde van een oude generatie van België-splitsers meemaken.

Oud-premier Dehaene is dood. Maar de Belgen moeten nog met zijn institutionele erfenis leven en afrekenen, wat nog een lange en moeilijke klus dreigt te worden.