POLITICIENS ET FEDERALISME: RISQUE MORTEL!
Les Belges ne sont pas heureux. Le suicide est une des causes principales de décès: chez les jeunes hommes de 20 à 24 ans, c’est même la première cause de décès. Chez les femmes du même, âge cette cause occupe le troisième rang. Entre 1970 et 2005, le taux de suicide en Belgique a augmenté de 60% !
Il s’agit d’une évolution très remarquable lorsque l’on sait que les décès de ce type n’avaient augmenté que de 35 % dans la période de 80 ans avant 1970. L’augmentation est quasi exponentielle: entre 2006 et 2009 une nouvelle augmentation de 11 % a pu être constatée. Sur l’ensemble des causes de décès dans notre pays, le suicide en représente 1/50: aucun autre pays au monde n’atteint un score plus élévé (chiffres notamment repris de E. DUPREZ, “Leven met zelfdoding”, VDAB-magazine, août 2004; “Extreem hoog aantal zelfmoorden in België”, 27 avril 2011, www.camilleri.nl, “gemiddeld zes zelfmoorden per dag in België”, Knack, 19 août 2010).
Par ailleurs, les Belges avalent chaque année un milliard de doses d’antidépressifs et antipsychotiques. Cinq fois plus de gens que la moyenne européenne entrent en milieu psychiatrique. Une enquête d’avril dernier, menée à la demande de l’Association Syndicale Internationale, démontre que les travailleurs en Belgique sont systématiquement plus pessimistes quant à leur propre situation que la moyenne des autres pays. Il est interpellant que pas moins de 87 % des travailleurs belges soient d’avis que les générations suivantes seront moins bien loties (“Zwartkijken is troef”, deredactie.be, 13 juin 2012)
Que se passe-t-il? Selon Docteur W. Pitchot, psychiatre à l’Université de Liège, la santé mentale en Belgique est globalement mauvaise. L’une des causes est évidemment la grave et longue crise financière. Mais celle-ci touche tous les pays. En Belgique, avance le Professeur, “un réel risque de perte d’identité nationale installe un sentiment d’insécurité et même une certaine forme de désespoir”. W. Pitchot conclut : “les conséquences sur le plan psychologique et même psychiatrique seront dramatiques” (Le Vif, 12 juin 2012).
En d’autres termes, le processus (inconstitutionnel) de fédéralisation entamé en 1970 et a fortiori la crise institutionnelle des dernières années, engendrée notamment depuis l’arrêté-BHV de 2003, sont co-responsables de la dégradation de la santé psychique des Belges et donc partiellement, de l’augmentation du taux de suicides. Ainsi, le fédéralisme et la dérive nationalistes des partis au pouvoir sont mortels. Faut-il s’en étonner? Il ne se passe pas un jour sans que l’on évoque la dislocation avancée, quasi programmée de l’Etat belge, la monarchie cérémonielle, une république “flamande”, la “fédération “Wallonie-Bruxelles”, un plan-B ou –W.
D’après nos politiciens, tout doit être scindé, même les organisations sportives. Dans ce contexte, est-ce vraiment un hasard si les Diables Rouges – nonobstant l’incontestable talent des joueurs notamment ceux qui sont réputés meilleur footballeur en France, aux Pays-Bas, en Angleterre et en Grèce – n’ont pu se qualifier pour les grands tournois depuis 2002? Est-ce bien normal qu’un pays de tradition footballistique comme la Belgique soit absent d’affilée de cinq grands tournois (deux Coupes du Monde et trois Championnats d’Europe)?
Depuis l’Euro 2000 (organisé avec les Pays-Bas), il est symptomatique que plus aucun grand événement sportif n’ait été organisé en Belgique, pas même un simple “événement”. Selon Jacques Rogge, le président du Comité Olympique International (COI), la Belgique peut organiser les Jeux Olympiques sur le plan économique mais non sur le plan politique à cause de l’éparpillement des compétences relatives au sport (RTBF, 27.07.12) Peut-on imaginer l’effet désastreux de nos querelles politico-communautaires pour l’image de notre pays? Et vu ce constat, à quoi bon de maintenir six autorités publiques et de lire chaque jour dans la presse du régime combien de giffles les nationalistes “flamands” et “wallons” se sont donnés? N’est-il pas grand temps de fermer cette cour de recréation absurde, nationaliste et raciste et de défendre les intérêts de la Belgique? Ou devrons-nous tous nous inscrire dans un plan collectif d’autodestruction à la gloire des obsessions des nationalistes déraisonnés qui ne font que nous pousser vers l’abîme?
Nombreux sont ceux qui ont la fausse impression que la Belgique n’aurait plus d’avenir et qui craignent de perdre une partie importante de leur identité belge. Chaque manifestation pro-belge et unitariste est réduite au silence. La responsabilité en incombe de manière écrasante aux politiciens, mais aussi à ces soi-disant faiseurs d’opinion que sont quelques éditorialistes des journaux et des médias “publics”.Il va de soi que le B.U.B. mènera une politique ferme, par laquelle chaque Belge pourra regagner sa fierté nationale!
POLITICI EN FEDERALISME ZIJN DODELIJK
De Belgen zijn niet gelukkig. Zelfmoord is één van de belangrijkste doodsoorzaken: bij jonge mannen van 20 tot 24 jaar is het zelfs de eerste doodsoorzaak. Bij vrouwen van diezelfde leeftijd is het de derde doodsoorzaak. Tussen 1970 en 2005 steeg het aantal zelfmoorden in België met 60% !
Dat is opmerkelijk, als je weet dat het aantal zelfdodingen in de 80 jaar vóór 1970 met minder dan 35% steeg. De stijging is bovendien exponentieel: tussen 2006 en 2009 steeg het aantal nog eens met 11%. 1/50 van alle overlijdens in ons land is vandaag het gevolg van zelfmoord: geen enkel ander land ter wereld haalt een hogere score (cijfers o.a. op basis van E. DUPREZ, “Leven met zelfdoding”, VDAB-magazine, augustus 2004; “Extreem hoog aantal zelfmoorden in België”, 27 april 2011, www.camilleri.nl, “gemiddeld zes zelfmoorden per dag in België”, Knack, 19 augustus 2010).
De Belgen slikken jaarlijks 1 miljard dosissen antidepressiva en antipsychotica. Vijfmaal zoveel personen worden opgenomen in de psychiatrie dan het Europees gemiddelde. Een onderzoek van april dit jaar, uitgevoerd op vraag van het Internationaal Vakverbond, toonde aan dat de Belgische werknemers bij elke vraag méér pessimistisch waren over hun eigen situatie dan het gemiddelde in de andere landen. Opvallend is het resultaat dat niet minder dan 87% van de Belgische werknemers van mening is dat de volgende generaties het minder goed zullen hebben (“Zwartkijken is troef”, deredactie.be, 13 juni 2012).
Wat is er dan aan de hand? Volgens dr. W. Pitchot, psychiater aan de universiteit van Luik, is de mentale gezondheidssituatie van de Belgen ronduit slecht. Een oorzaak daarvan is natuurlijk de enstige en lange financiële crisis. Maar die treft alle landen. In België heeft, volgens de professor, het “reële risico om zijn nationale identiteit te verliezen blijkbaar een gevoel van onveiligheid in de hand gewerkt en zelfs een vorm van wanhoop voortgebracht.”. En Pitchot besluit: “de gevolgen op psychologisch en zelfs op psychiatrisch vlak, zullen zonder twijfel dramatisch zijn” (Le Vif, 12 juni 2012).
Anders gezegd, het (ongrondwettelijke) federaliseringsproces dat in 1970 ingezet werd en a fortiori de sinds het BHV-arrest van 2003 aanslepende politiek-institutionele crisis van de laatste jaren zijn mede verantwoordelijk voor de stijging van de psychische problemen van de Belgen en dus deels voor het stijgende aantal zelfmoorden. Kortom, het federalisme en de nationalistische politiek van àlle “Belgische” machtspartijen zijn dodelijk. Hoeft dat te verwonderen? Er gaat geen dag voorbij zonder dat er gesproken wordt over de verdere, quasi-geprogrammeerde ontmanteling van de Belgische staat, over het afschaffen van Belgische instellingen, over een ceremoniële monarchie, een “Vlaamse” republiek, over “la fédération de Wallonie-Bruxelles”, over een plan-B, of –W. Alles moet volgens “onze” politici immers gesplitst worden, tot de sportorganisaties toe. Zou het in die context overigens toeval zijn dat de Rode Duivels – ondanks al het aanwezige talent (o.a. spelers die in het buitenland uitgeroepen tot de beste voetballers in Nederland, Engeland, Griekenland en Frankrijk!) – sedert 2002 geen enkel groot tornooi meer hebben gehaald? Is het normaal dat een (middel)groot voetballand als België, met een zeer rijke traditie terzake, op 12 jaar er in “slaagde” om liefst vijf voetbaltornooien (twee WK’s en drie EK’s) op rij te missen?
Is het niet tekenend dat er sinds de Europese voetbalkampioenschappen van 2000 geen enkel groot sportevenement of evenement “tout court” meer in België werd georganiseerd? Volgens Jacques Rogge, voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité (IOC) kan België op economisch vlak de Olympische Spelen organiseren, maar niet op politiek vlak, gelet de versnippering van de bevoegdheden inzake sport (RTBF 27.07.12). Kan men zich inbeelden welke immense imagoschade de politiek-communautaire ruzies België berokkenen? En als men zich dat beseft, is het dan nog de moeite om zes overheden in stand te houden en elke dag via de regimepers te moeten lezen, horen en zien hoeveel pak slaag de Vlaams- en Waals-nationalisten elkaar weer opnieuw hebben kunnen uitdelen? Is het niet groot tijd om die absurde nationalistische en racistische peutertuin te sluiten en de belangen van België te gaan verdedigen? Of moeten we ons allemaal inschrijven in een collectief zelfvernietingingsplan ter ere van nationalistische waanbeelden en gekken die ons alleen maar ten gronde richten?
Vele mensen krijgen hoe dan ook de onterechte indruk dat België geen toekomst meer heeft en zijn bang om een – belangrijk – deel van hun Belgische identiteit kwijt te spelen. Elke tegengestelde pro-Belgische en unitaristische stem wordt vakkundig monddood gemaakt. Niet alleen de politici dragen hier een verpletterende verantwoordelijkheid, maar ook de zogenaamde opiniemakers, niet in het minst de editorialisten van dagbladen en – uiteraard – de zogenaamde “openbare” media.
Het spreekt vanzelf dat de B.U.B. een krachtddadige politiek zal voeren, waarbij alle Belgen wederom hun nationale fierheid kunnen terugwinnen!
