De crisis die België momenteel doormaakt is wellicht de meest existentiële in het bestaan van ons land. Wat de Belgen ontberen, méér nog dan een deugdelijk systeem (en ons nep-federalisme is de antithese daarvan), is eerbare staatslieden die hun partij en hun regionaal of communautair belang opzij weten te schuiven voor het algemeen belang. Nochtans bestaan zulke mensen, of ze nu “links”, “centrum” of “rechts” zijn.
De huidige politieke klasse is daar niet toe in staat. Dàt is het enige wat ze gedurende de schandalige vertoning die de Belgen nu al méér dan 400 dagen meemaken ten overvloede bewezen hebben. Zij zijn verblind, fanatiek en zelfs waanzinnig in hun woorden en daden. Deze crisis is de crisis van het taalfederalisme en van ons verfoeilijk dubbel, want taalgesplitst, particratisch systeem. Dubbel, en dubbel zo erg.
Wij leven in het laatste beschaafde land in de vrije wereld dat een misdadig taalnationalistisch systeem oplegt aan zijn bevolking. Het is dus zo dat we in het enige land leven waar het de staatsideologie is om bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten op basis van hun moedertaal. Steeds weer verwijzen taalnationalisten naar het verleden. Steeds weer moeten we “begrijpen hoe het zo ver is kunnen komen”. Volgens de Vlaams-nationalistische versie zijn àlle Franstaligen sedert 100-en-zoveel-jaar imperialisten en kunnen “we” daarom niet samenleven. Volgens francofone nationalisten zijn dan weer àlle Vlamingen sedert 100-en-zoveel-jaar racisten en kunnen “we” daarom niet samenleven.
Nationalisten kunnen enkel maar simplificeren en nemen genoegen met een eenvoudige “verklaring”. Dag in dag uit worden we gebombardeerd door politici en hun pseudo-intellectuele achterban die ons komen vertellen dat de afbraak van ons land (“staatshervorming” genoemd) onvermijdelijk is. Alsof in de geschiedenis een determinisme schuilgaat! Welke duistere natuurkrachten willen dan België vernietigen? Waar staan volksmassa’s op om zulks te vragen?
Antwoord: ze zijn, beiden, onbestaand. Louter de acties van nationalisten – een ideologie, geen “natuurlijk aanvoelen” zoals men ons wil aanpraten – zijn verantwoordelijk voor de huidige situatie.
Dit gezegd zijnde kunnen we het tenminste over één ding eens zijn met deze lieden: het Belgische, tweeledige federalisme heeft gefaald. Na 30 jaar “federaal” wanbestuur ontdekte men dan het zogenaamde confederalisme. Niet dat de meeste van onze politici enig besef hebben dat confederalisme voorafgaand separatisme inhoudt (hebben ze dat wel, dan zijn ze leugenaars), maar goed. En een proeve van die “confederale methode” was nu een “dialoog van deelstaat tot deelstaat”. Welnu, ook deze methode overleefde zichzelf niet, cf. daarvoor de poppenkast van afgelopen week-end. Met andere woorden: niet alleen het federalisme, maar ook het confederalisme (of de aanzet daartoe) heeft gefaald. Natuurlijk valt niet uit te sluiten dat die Nederlands- en Franstalige taalregionalisten en – nationalisten nog wel één of ander gedrocht in het leven roepen om de staat verder te ontmantelen. Maar de kern van de zaak is: in België is elk systeem dat gesteund is op tweeledigheid tot falen gedoemd (in welk land niet, trouwens?). De volgende “oplossing” is dan … een boedelscheiding.
Los van alle bezwaren hiertegen, zou het interessant zijn om te vernemen hoé “onze” politici dat gaan organiseren. Die “dialoog” is wel nog van een andere orde dan de splitsing van een kieskringetje.
Het systeem zit dus muurvast en werkt zelfs autodestructief. Elke vorm van institutionele tweeledigheid zal uiteindelijk vastlopen in zijn eigen contradicties. Tenzij de Vlaams-nationalisten verzaken aan Brussel en zijn ommeland – en dat zal de harde kern vermoedelijk nooit doen – kan “Vlaanderen” nooit onafhankelijk worden (en dan zwijg ik nog over de druk van de EU waarvan onze dwaze bestuurders gaarne aannemen dat die in deze niet bestaat, alsof het V.K. en Spanje geen separatistische stromingen hebben waarvoor ze binnen de EU geen precedent willen scheppen!).
Aan separatisme doen is dus gewoon tijdverdrijf, dat tot falen gedoemd is.
Zodoende zal uiteindelijk een echte meerpolige unie (unitair, op basis van de huidige provincies, met fusie van Brabant) levensvatbaar zijn. Alle alternatieven zijn gewoon hetzij onwerkbaar, hetzij onhaalbaar. Wat niet wegneemt dat we waakzaam moeten blijven… meer dan ooit zelfs!
De menselijke evolutie tendeert onvermijdelijk naar schaalvergroting omdat steeds meer handelingen door technologische vooruitgang nu eenmaal globaal worden (denken we aan de crisis op de financiële markten, of aan de wereldwijde vervuiling). De strijd van morgen en van vandaag zal er één zijn (is er één) tussen de aftandse nationalisten die heimwee hebben naar een verleden dat nooit bestond en bij wie elke vorm van kosmopolitisme angst inboezemt en toekomstgerichte volksverheffers.
Deze laatsten verenigen verscheidene talen, culturen en landen, met respect voor ieders cultuur (en dat is zoveel meer dan taal) maar met evenveel aandacht voor de verrijking die men van andere mensen en visies kan opdoen. De fundamentele vraag is m.i. : wie staat het hoogst? Het individu of de staat of deelstaat? Het antwoord luidt dat in een beschaving men aanvaardt dat de menselijke persoon de eerste drager is van het recht; voor nationalisten is dit de abstracte “(deel)staat”. De emanatie van de menselijke persoon is op nationaal vlak een verkozen parlement, symbool van de huidige wil van de meerderheid en een grondwettelijke monarchie, symbool van de continuïteit die het tijdelijke overstijgt (overigens moet het gezegd dat de politieke klasse van tegenwoordig, ongewild natuurlijk, zéér goede publiciteit levert voor het Hof).
Maar wat zijn wij in België nog ver van dit ideaal verwijderd! Het Belgisch-nationalistisch vraagstuk is bovendien een rem op de staatkundige uitbouw van de Benelux en van Europa. Maar indien we met des te meer ijver onze anti-nationalistische, grootse boodschap van eenheid in verscheidenheid combineren met het radicaal aanvallen van separatisten in België, worden onze tegenstanders langs twee zijden aangevallen.
Uiteindelijk zal deze crisis – in het oud-Grieks betekent crisis een “oordeel ” (wat zal het oordeel zijn over onze politici?), en de crisissen die zonder twijfel nog zullen volgen “dankzij” ons systeem de beproeving zijn die we moeten doorstaan om ons aller ideaal te verwezenlijken. Maar het ideaal is de beproeving waard.
