Dat de huidige Vlaamse Beweging als wezenkenmerk de vernietiging, of verregaande afbraak van het meertalige België nastreeft, is genoegzaam bekend. Wat minder geweten is, is dat de Vlaamse Beweging ook “Vlaanderen” wil vernietigen. Al weet ze het zelf (nog) niet. Voortdurend horen we inderdaad het tegendeel, met name dat de Vlaamse Beweging – vaak bij monde van de noord-Belgische partijen – opkomt voor de “belangen van de Vlaming”. Sta ons toe dit ernstig in twijfel te trekken.
1) De beweging die zich heden ten dage omschrijft als “Vlaamse” Beweging heeft welbeschouwd niets te maken met de oorspronkelijke Vlaamse Beweging. Die was – we weten het, de flaminganten zullen het niet graag horen – immers van patriottische, zoniet van ultrapatriottische oorsprong. Het was in oorsprong een beweging van “taalminnaren” in het jonge België die het Nederlands verdedigde en de eenmaking van die taal nastreefde uit vaderlandslievende doeleinden (de eigenheid, c.q. de meertaligheid van België benadrukken). Later verbreedde ze haar eisen tot een politiek actieprogramma, met als belangrijkste verwezenlijking de taalwetten (gestemd vanaf 1873) en, uiteindelijk, de territoriale eentaligheid van het noorden van België. Deze beweging werd versterkt door haar sterke band met de lagere clerus van de katholieke Kerk (bijv. priester Daens in Aalst). De Kerk was in het noorden van België bovendien invloedrijker dan in het meer liberale Brussel en het meer socialistische en meer geïndustrialiseerde zuiden van België.
2) Deze oorspronkelijk culturele en sociale beweging (Nederlands op dezelfde voet zetten als het Frans om sociale gelijkstelling te bekomen, bv. door toe te kunnen treden tot ambten die tot dan toe enkel toegankelijk waren voor Belgen die het Frans machtig waren) heeft zich vanaf WO I (na zware Duitse invloed ondergaan te hebben) meer en meer geradicaliseerd tot een Vlaams-nationalistische Beweging. Gedurende al die tijd is haar aanhang uiterst beperkt en minoritair gebleven.
3) Die Vlaams-nationalistische Beweging heeft gaandeweg de culturele Vlaamsgezinden geminoriseerd. Ze keerde zich niet alleen tegen België, maar vond algauw aansluiting bij totalitaire stromingen in de jaren 30 en 40 van de 20ste eeuw. Zodoende kan men stellen dat de “Vlaamse Beweging” in oneigenlijke zin gesticht is tijdens WO I of dat diegenen die zich vandaag tot de Vlaamse Beweging rekenen in feite de aartsvijanden zijn van de échte Vlaamse Beweging (namelijk die van vóór 1914).
4) Maar één van de belangrijkste redenen waarom de Vlaamse beweging sterk bleef vóór en na de tweede wereldoorlog en het verval van het katholicisme (zijn bakermat) kon overleven, was de strijd tussen oude en nieuwe rijken. Door het feit dat de oude zware Belgische industrie van de tweede industriële revolutie stilaan in verval kwam vanaf de jaren ’30 en er rond de havens van Antwerpen en Gent een nieuwe, meer transport- en dienstgerichte industrie tot stand kwam, ontstond er een nieuw probleem: een nieuwe klasse van rijken begon de vorige, meer adellijke klasse te bestrijden. Die strijd begon al in 1908 toen Lieven Gevaert het “Vlaams Handelsverbond” oprichtte als tegenhanger en concurrent van de “Comité Central Industriel” (Centraal Nijverheidscomité), dat later opging in het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) of “Fédération des Entreprises de Belgique” (FEB). Deze laatste organisatie werd door de flaminganten als te Franstalig beschouwd. In 1926 werd het “Vlaamsch Handelsverbond” omgedoopt in VEV. Van in het begin was het de bedoeling van deze organisatie de Noord-Belgische economie te promoten en het Nederlands als handelstaal te gebruiken in tegenstelling tot de oude rijken, die het Frans hanteerden. Deze uitsluitend in Noord-België gesitueerde economische concurrentie was en is uiteraard vreemd aan 95% van de Belgische bevolking[1][1], maar zou door zijn grote invloed tot op vandaag in grote mate de Belgische communautaire politiek bepalen en het flamingantisme levendig houden en financieren.
5) Hoe dan ook is de taalstrijd gestreden (op enkele pitorreske uitzonderingen na), hoewel de Vlaamse Beweging blijft radicaliseren. Dit is typisch voor een nationalistische beweging, die alleen kan overleven door de eigenheid van haar zogenaamd “volk” te benadrukken en dit dikwijls ten koste van een zogenaamd “ander volk”, in casu de “Walen”. Daarbij wordt de strategie toegespitst op de radicale elementen van de tegenpartij. In die zin is bijv. het FDF de beste bondgenoot van de N-VA.
6) Voor de belangen van de Nederlandse taal en cultuur doet de huidige, Vlaamse Beweging niéts, integendeel.
Allereerst omdat ze het einde van België wenst, zonder de geopolitieke gevolgen hiervan in te schatten:
– hernieuwde aanvraag tot lidmaatschap van de E.U.. Deze kandidatuur zal wellicht nooit of minstens pas na vele jaren toegekend worden omdat landen als Spanje en het Verenigd Koninkrijk ook te maken hebben met separatistische stromingen en geen precedent willen scheppen);
– het verlies van Brussel en de Brusselse randgemeenten en zelfs een mogelijke expansie van Franstalig “rest-België” of Frankrijk tot Vlaams-Brabant, Ronse en Voeren).
Ten tweede omdat ze “Vlaanderen” een slechte naam bezorgt, zowel in het binnenland, maar ook in het buitenland (cf. de saga van de niet-benoeming van de burgemeesters in de Brusselse Rand, de “Vlaamse Wooncode” en andere taaldiscriminerende maatregelen van de Vlaamse regering en parlement, het internationaal beruchte Vlaams Belang etc.).
Ten derde omdat ze zozeer vervuld is van een irrationele haat tegenover al wat Belgisch is dat ze er niet voor terugdeinst in “naam van de Vlaamse cultuur” alles wat Franstalig, “Waals” of zelfs andersdenkend is in het zogenaamde “Vlaanderen” als “volksverraad” te beschouwen. Hierdoor besmeurt ze de reputatie van de Nederlandse taal door er een drager van grof taalracisme van te maken (zoals het sterk aan het Nederlands verwante Zuid-Afrikaans en het Duits vandaag vaak nog als agressief bekeken worden). Menig toespraak van “Vlaamsgezinde” leiders zou in het Duits zeer beangstigend klinken.
De zgn. Vlaamse Beweging, of het groepje taalnationalisten dat daarvoor wil doorgaan, maakt de Nederlandstalige Belgen wijs dat ze een verdrukte “minderheid” zouden zijn van zes miljoen zielen in een land van tien miljoen inwoners (zeven zelfs, indien je er, “als goede ‘Vlaming’ Brussel bijrekent alsook de naar Zuid-België uitgeweken “Vlamingen”, i.e. een ‘minderheid’ van… 70%). De media stellen zich hierbij geen kritische vragen en vervullen hun maatschappelijke rol van controle dus niet.
Er is in de geschiedenis geen enkel voorbeeld van zulk een meerderheidsseparatisme, dat in feite ingegeven is door een irrationele haat tegen het moederland (in casu België) en een onuitgesproken inferioriteitscomplex van het Nederlands t.o.v. het Frans, waarvoor geen reden is.
De Vlaamse Beweging dient haar eigen nationalistisch en anti-Belgisch belang en dient wellicht ook de belangen van bepaalde belangengroepen in het noorden van het land, die een rijkere regio nog (wat) rijker willen maken, van xenofoben die zich “nationalist” noemen omdat ze bang zijn voor “racist” te worden uitgemaakt, van taalnationalisten die menen te weten dat er aan de taalgrens een “andere wereld” begint (en trouwens door zulke uitspraken net hun minachting te kennen geven voor het democratisch systeem waarin verschillen nooit een scheidingsgrond kunnen inhouden), van Franse imperialisten die hun noordgrens nog graag wat meer naar het noorden zouden willen zien opschuiven, van Nederlandse imperialisten die erop belust zijn het meertalige en provinciaal gedecentraliseerde Koninkrijk der Nederlanden een paar provincies meer te schenken. Al deze belangen worden zeker gediend. De belangen van het Nederlands en de Belgische Nederlandstaligen, laat staan van de Belgen, worden echter geenszins gediend, wel integendeel. Beter ware het dan ook deze beweging vanaf nu de “anti-Vlaamse Beweging” te noemen.
En zeggen dat al de tijd die gestoken werd en wordt in een tot falen gedoemd, separatistisch project zoveel beter had of zou kunnen worden besteed…
