De B.U.B. ijvert sedert haar ontstaan in 2002 lijnrecht en consequent voor het herstel van een unitaire staat. Dat betekent: één parlement (Kamer en Senaat) en één regering. De provincies blijven als ondergeschikte organen bestaan. Soms hoort men argumenten tégen zo’n systeem. Tja, sommige mensen hebben nu eenmaal graag 6 parlementen, 6 regeringen, 600 parlementairen en 60 ministers. “Toevallig” gaat het steeds om politici of de opiniemakers die hun lippendienst bewijzen… Maar hoe zwaar wegen de argumenten ten voordele van het huidige systeem?
1 ) Dat het systeem met de gewesten en gemeenschappen nu eenmaal een “realiteit” is, dat weten we. Oorlog is ook een realiteit, maar mogen we daarom niet voor vrede zijn?
2 ) Dat men de “klok niet kan terugdraaien” is een zwak argument. Immers, West- en Oost-Duitsland zijn (in 1990) ook herenigd (om één voorbeeld te geven). Voorts zou het maar erg zijn indien foute beslissingen niet ongedaan konden worden gemaakt. Indien zo, dan zouden miljoenen nu nog leven onder het juk van dictaturen, van extreem-links of extreem-rechts. Of ga maar eens aan de Noord-Koreanen vertellen dat het huidige totalitarisme niet meer kan opheffen omdat men … de klok niet kan terugdraaien.
3 ) Voorts is het ook erg ambigu om enerzijds te zeggen “men kan de klok niet terugdraaien” en anderzijds te verkondigen dat men voor herfederaliseringen is. Een herfederalisering is immers, institutioneel gezien, een terugkeer naar het verleden. M.a.w.: wie pleit voor herfederaliseringen pleit voor het terugdraaien van “de klok”.
4) Ander argument voor het huidige federalisme: het unitarisme zou niet werken. Nochtans zijn zowel het Vlaamse als het Waalse gewest unitair in hun structuren. Het Brussels gewest is zelfs unitair en tweetalig. De meerderheid van de staten op deze wereld zijn zelfs unitair. Ook hoort men “dat het unitarisme op Belgisch niveau” niet zou werken. Dat is je reinste demagogie, immers: het Brussels tweetalig parlement toont aan dat men voor 1 miljoen mensen een unitair en tweetalig bestuur kan hebben. En voor 10 miljoen Belgen zou dit onmogelijk zijn?
Soms hoort men zeggen dat het unitaire België leidde tot de zgn. “wafelijzerpolitiek”. Dit is niet correct. De zgn. wafelijzerpolitiek ontstond pas omdat er (hybride) gewesten en gemeenschappen in de schoot van de eenheidsstaat afgebakend werden. Immers, waar geen territoria afgebakend worden, kan geen wafelijzerpolitiek bestaan.
Anderen hebben het weer over de zgn. “onderdrukking v.h. Nederlands” in het unitaire België. Welnu, de stemming van de taalwetten gebeurde in een unitaire context. De afbakening van de taalgrens (1962-1963) gebeurde binnen het unitaire België. Sterker nog, de grootste sucessen van de culturele Vlaamse Beweging (stemming eerste taalwet 1873, gelijkheidswet 1898, taalgebieden 1921/1932) werden behaald binnen een unitaire context.
Bovendien is er gewoonweg geen enkel verband tussen een unitaire staat en een bedreiging voor het Nederlands. Als er morgen opnieuw een unitair België opgericht wordt, blijven taalgrens en taalwetten gewoon behouden. Het tegendeel van bovenstaande bewering is zelfs waar. Het huidige taalfederalistische systeem is een bedreiging voor het Nederlands. Het polariserend karakter ervan leidt naar separatisme (en dus naar méér verfransing, bv. in Brussel, in de Rand, gedwongen ratificatie minderhedennverdrag). En zelfs indien het niet tot separatisme komt, wordt aan de Nederlandse taal een enorme imago-schade toegebracht (associatie met VB, extreem-rechts, extremistische maatregelen zoals de “Vlaamse wooncode” enz.).
5) Hier en daar wordt ook gezegd: “het federalisme heeft België gered”. Om deze bewering te ontkrachten volstaat het volgende vraag te stellen. Wanneer stond de eenheid van België het meeste onder druk? In 1965 of in 2009? Men kan toch niet in alle redelijkheid stellen dat een systeem dat aanvankelijk louter door de Volksunie en het Rassemblement Wallon gepromoot werd “België heeft gered”?
Dat dit federalisme niet pacificerend werkt, dat het tegendeel waar is, hebben de gebeurtenissen gedurende de voorbije jaren op afdoende wijze aangetoond.
6) Evenzeer is het toch onder verstandige mensen onkies om te beweren dat “het federalisme een burgeroorlog heeft vermeden”.
De Belgen leven sedert 1430 in een min of meer hechte sociaal-economische/politieke ruimte en in al die tijd is er nooit één druppel bloed gevloeid omwille van een communautaire kwestie! Ook bij deze bewering is weer het tegendeel waar, het huidige polariserende systeem dat systematisch (owv zijn aard zelf) taalgroepen tegen elkaar opzet brengt een burgeroorlog of geweld oneindig veel dichterbij dan ooit tevoren.
7) En dan is er nog de dooddoener dat “centralisme” ongewenst is. Nochtans is een unitaire staat niet per definitie centralistisch en kan zelfs een deelstaat centraliserend werken. Nederland is het perfecte voorbeeld van een unitaire en gedecentraliseerde staat.
Men kan natuurlijk ook opteren voor een provinciaal federalisme. Andere meertalige staten (Canada, Zwitserland, India) werken allemaal met minstens zes entiteiten.
Hoe dan ook, wie dit taalfederalisme verdedigt, verdedigt ipso facto het geïnstitutionaliseerd bestaan van een tweede natiestaat ‘(“Vlaanderen’) op hetzelfde territorium dan de Belgische natiestaat. Wie, met andere woorden het huidige federalisme verdedigt, is voor een concurrentiële positie tussen twee natiestaten en erkent minstens impliciet een tegenstelling tussen “Vlaanderen” en België!
Voor de goede orde: bovenstaande beschouwingen dienen niet opgevat te worden als een pleidooi tegen een federalistishe staatsvorm (er zijn voldoende goedwerkende federale staten op de wereld … en ze hebben zonder uitzondering karakteristieken die België op institutioneel vlak niét heeft, ie meerpoligheid, federale partijen, niet-nationalistische deelstaten, normenhiërarchie, eengemaakt buitenlands beleid …enz.)
