“Nationalism is an infantile sickness. It is the measles of the human race.” – Albert Einstein
A LA MEMOIRE DE LUDO DIERICKX, L’HOMME D’ETAT ET SON IDEOLOGIE HUMANISTE ET ANTI-NATIONALISTE.
Il y a un an, le 8 avril 2009, Ludo Dierickx s’est éteint. Ce politicien anversois érudit fut pendant des années sénateur pour Agalev et a lutté toute sa vie contre le nationalisme. En 1964, il a écrit le chef-d’oeuvre “Belgen op de Tweesprong”, réédité dans une version retravaillé en 2002 sous le titre “Nationalisme onder het mes” (« le nationalisme disséqué »). Dans cet ouvrage, Dierickx analysait les mécanismes par lesquels le nationalisme se sert des gens afin de les diviser tout en critiquant le caractère fondamentalement antidémocratique du fédéralisme bipolaire belge. Il montrait du doigt non seulement les grands partis nationalistes comme la N-VA et le VB, mais aussi chaque parti scindé sur base linguistique qui, par ce fait-là, acceptait implicitement le nationalisme, du bout des lèvres en quelque sorte.
Etant donné son travail acharné pour défendre l’unité de la Belgique, il est scandaleux qu’il ne soit pas considéré comme un homme d’état, alors que l’ex-nazi Hugo Schiltz est considéré comme tel, voire nommé ministre d’Etat. Dierickx a lui-même expliqué pourquoi la situation en était ainsi. Il a indiqué qu’en Belgique, il existe quatre grand courants politiques (socialiste, chrétien, libéral et écologique), où le nationalisme est considéré comme tout aussi honorable que le libéralisme, le socialisme et la démocratie chrétienne. En effet, le Vlaams Blok – plus tard Vlaams Belang – a certes été critiqué pour son racisme, mais non pour son nationalisme.
Dierickx écrivait également dans son dernier livre que la presse traitait les nationalistes flamands avec précaution (p. 52-54). Sous le titre “Nationalisme: liever geen humor” (« le nationalisme, mieux ne vaut pas en rire »), il disait: “Le nationalisme flamand jouit d’un statut de respectabilité. Et cela même s’il conduit à des situations folles. Pensons donc aux discussions sur la régionalisation du Jardin Botanique National de Meise. Le jardin pour la Flandre et les plantes pour les communautés, tout comme les livres de l’université de Louvain?” Sur ce point, l’Homme d’Etat avait entièrement raison: au nord comme au sud de la Belgique, les chaînes TV ne tournent jamais le nationalisme flamand ou wallon en dérision. Pas de “spitting image” sur BHV où des “Guignols de l’Info” sur la prochaine réforme de l’Etat. Pourtant, il y a là une mine d’or pour les réalisateurs télé.
Dans ce contexte, Dierickx a souligné une ressemblance frappante. Il a soutenu que le VB prétend que l’harmonie au sein d’une société n’est restaurée que si tous les immigrants sont supprimés. En d’autres termes: ces immigrants, qui souhaitent rester et travailler, sont des fauteurs de troubles! Idem pour ceux qui luttent pour une Belgique solidaire et unie. Ils sont – selon la logique nationaliste – responsables des conflits communautaires; les séparatistes en revanche, les “casseurs” de solidarité, sont les vrais humanistes et progressistes. En réalité, ce sont les défenseurs de la solidarité interpersonnelle qui sont d’avant-garde.
Pour quand un “Guignols de l’info” anti-nationaliste en Belgique? – Voor wanneer een anti-nationalistische “spitting image” in België?
Aujourd’hui, il y a des entreprises multinationales dont la structure n’est pas basée sur des frontières nationales ou linguistiques qui mettent des milliers de gens à la rue. Dierickx soulignait dans son ouvrage que la solution à ce problème n’était pas un repli sur soi, mais une démocratie efficace à l’échelle internationale et forcément multilingue. Seuls les syndicats et les partis gérés de façon multilingue – donc au moins au niveau belge – peuvent répondre à cette mondialisation. Le message de Dierickx, tout comme le nôtre, n’est pas diffusé par les médias “publics”. Bart De Wever (N-VA) tient comme raisonnement simpliste (et illogique) que sortir de la Belgique égale sortir de la crise’… Mais qui le critique dans « nos » médias ?
Tout comme le B.U.B., le père du mouvement belge moderne estime qu’il n’y a qu’une seule solution: une Belgique unitaire (ou fédérale) et multipolaire basée sur les 9 provinces historiques. De plus, depuis des années, le B.U.B. critique de façon approfondie le fédéralisme linguistique et analyse les causes profondes du nationalisme linguistique dans notre pays. L’évolution qu’a connu le mouvement belge en une décennie peut être considérée comme remarquable. En l’an 2000, quasiment personne défendait la Belgique, à part quelques cris dans le désert. Aujourd’hui, en jetant un coup d’oeil dans la section “alliés” sur notre site, on peut se rendre compte que la résistance contre le nationalisme wallon et flamand a augmenté de façon exponentielle depuis lors. Durant cette dernière décénnie, le fédéralisme s’est lui-même embourbé dans ses propres contradictions (DHL, BHV, pénible formation du gouvernement en 2007, implosion des formations nationalistes et commémorations rétrogrades comme celles de la tour de l’Yser, l’Yserwaeke, etc.).
La Belgique unitaire est en marche, cela ne fait aucun doute. Non parce que la Belgique serait importante en tant que nation – aucune nation ne l’est -, mais parce qu’une Belgique unitaire constitue la première étape vers une Europe et un monde unis. C’est le but final, le point “omega”.
Le mouvement belge et le rôle que le B.U.B. y joue feront triompher l’idéologie universaliste et humaniste de Ludo Dierickx. Nous veillerons à ce que son nom reste à jamais inscrit dans nos mémoires.
BIJ DE HERDENKING VAN EEN OVERLIJDEN : LUDO DIERICKX, DE STAATSMAN EN ZIJN HUMANISTISCH, ANTI-NATIONALISTISCH GEDACHTEGOED
Een jaar geleden, op 8 april 2009, ontviel ons Ludo Dierickx. Deze erudiete Antwerpse politicus was jarenlang Senator voor Agalev en heeft zijn hele leven gestreden tegen het nationalisme. In 1964 schreef hij het meesterwerk “Belgen op de Tweesprong”, dat in een herwerkte versie verscheen in 2002 (“Nationalisme onder het mes”). In dit werk analyseerde Dierickx haarfijn de mechanismen waarvan het nationalisme zich bedient om mensen op te delen en hekelde hij het fundamenteel ondemocratische karakter van het tweeledige Belgische federalisme. Daarbij richtte hij zijn pijlen niet alleen op uitgesproken nationalistische partijen zoals de N-VA en het Vlaams Belang, maar wees hij ook op hun salonfähigkeit waardoor elke taalgesplitste partij in min of meerdere mate extreem-nationalistische partijen lippendienst bewijst.
Gelet op het vele werk dat Dierickx zijn hele leven aan de dag legde om de eenheid van België te verdedigen, mag het een schande heten dat deze grote staatsman niet meer erkenning heeft gekregen, dit terwijl oud-nazi Hugo Schiltz nota bene Minister van Staat was. Dierickx zelf heeft in feite in zijn boek al aangegeven waarom dit zo is. Hij meende dat er in België vier stromingen waren, waarvan de nationalistische als even eerbaar werd beschouwd als het liberalisme, het socialisme en de christen-democratie. Inderdaad hebben velen het Vlaams Blok – later het Vlaams Belang – wel aangevallen op zijn uitgesproken racisme, maar werd het nationalisme net om bovenvermelde reden ongemoeid gelaten.
Zo stelde Dierickx in zijn laatste boek dat de pers het Vlaams-nationalisme met omzichtigheid behandeld (p. 52-54). Onder de titel “Nationalisme: liever geen humor”, zei hij: “Het Vlaamse nationalisme geniet de status van eerbaarheid. Men spot er niet mee, ook niet met de gekke situaties die erdoor ontstaan. Denken we maar aan de discussies over de regionalisering van de Nationale Plantentuin van Meise. De tuin naar Vlaanderen en de planten verdeeld tussen de Gemeenschappen, zoals de boeken van de Leuvense Universiteit?” Daarin had deze staatsman groot gelijk: op de Noord- en Zuid-Belgische TV-zenders valt geen humor m.b.t. het Vlaams- en Waals-nationalisme te bespeuren. Geen “spitting image” over BHV of een “Guignols de l’Info” over de volgende staatshervorming. Nochtans ligt daar een goudmijn voor handige TV-makers.
Dierickx wees in dat verband op een markante gelijkenis. Hij betoogde dat het VB meende dat de harmonie binnen een samenleving hersteld werd wanneer alle migranten verwijderd werden. Met andere woorden: diegenen die willen dat migranten blijven en ijveren voor multiculturalisme zijn de onruststokers! Zo ook voor diegenen die ijveren voor een solidair en eendrachtig België. Zij zijn – volgens de nationalistische logica – oubollig en veroorzaken communautaire conflicten; de splitsers, de verbrekers van de solidariteit, dàt zijn de ware humanisten en progressieven. Menigeen ontgaat het dat net de verdedigers van interpersoonlijke solidariteit de echte vooruitstrevenden zijn.
Vandaag zien we hoe bedrijven die wel over lands- en taalgrenzen heen gestructureerd zijn duizenden en duizenden mensen op straat zetten. Dierickx meende in zijn werk dat de oplossing voor dit vraagstuk niet lag in een schaalverkleining, maar net in een weerbare democratie op een grotere schaal. Enkel meertalige en op Europees en zelfs op mondiaal – dus ook op Belgisch – niveau gestructureerde vakbonden en partijen kunnen een antwoord bieden op de globalisering. Dierickx mocht, net als wij, zijn boodschap niet verkondigen in de “openbare” media. Bart De Wever (N-VA) die alle heil ziet in het simplistische (en stompzinnige) ‘afrit Vlaanderen = afrit crisis’ wel…
Wat de B.U.B. bijgebracht heeft aan de analyse van de vader van de moderne Belgische Beweging is allereerst de oplossing: een unitair meerpolig België op basis van de negen historische provincies. Voorts hebben wij al jarenlang in onze publicaties de kritiek op het taalfederalisme uitgediept en gezocht naar andere en diepere verklaringsgronden voor het taalnationalisme in ons land. De evolutie die de Belgische Beweging op minder dan een decennium doormaakte mag opmerkelijk heten. Circa het jaar 2000 was er omzeggens niets of niemand om België te verdedigen, enkele kreten in de woestijn daargelaten. Een blik op de knop “bondgenoten” op onze site merkt hoe de weerstand tegen het Vlaams- en Franstalige nationalisme exponentieel is toegenomen. Het federalisme is het laatste decennium overigens volledig vastgelopen in zijn eigen contradicties (DHL, BHV, regeringsvorming 2007, implosie nationalistische formaties en herdenkingen zoals Ijzerbedevaart en –Wake etc.).
Er komt een nieuw en unitair België, laat daar geen twijfel over bestaan. Niet omdat België als natie zo belangrijk is – geen enkele natie op aarde is dat -, maar omdat een unitair België de eerste stap is naar een verenigd Europa en een verenigde wereld. Dat laatste is ook het einddoel, het punt “omega”.
De Belgische Beweging, waarin de B.U.B. de rol van voortrekker wil blijven spelen, zal de triomf van het universalistisch-humanistisch gedachtengoed van wijlen Ludo Dierickx bewerkstelligen. Wij zien erop toe dat zijn naam nog lange tijd herdacht zal worden.
