Onlangs verscheen in het zeer lezenswaardige e-magazine DE GROENE BELG een opiniestuk van de B.U.B. waarmee korte metten gemaakt wordt met de mythe van de onvermijdelijke splitsing van BHV (DGB, 333). In het volgende nummer (DGB, 334) verscheen een reactie van het federalistische B Plus.
We geven hun stuk én de repliek van één van de auteurs (DGB, 334) erop weer.
B PLUS: B.U.B. VERGAT DE ESSENTIE
Dé vraag: is de analyse van BUB juist?
JURIDISCH GEZIEN: Formeel moet de splitsing van BHV niet. Dat is geen nieuws, want dat werd in de Franstalige media en ook in een deel van de Vaamse media meermaals gesteld. Het status qou kan echter niet. Men kan juridisch de splitsing vermijden door de vroegere arrondissementele kiesomschrijvingen opnieuw in te voeren.Dat is evenwel totaal onrealistisch(zie ook infra). De BHV-constructie druist wel in tegen de geest van de grondwet
POLITIEK GEZIEN: De splitsing is een must. Alle Vlaamse partijen zijn pro splitsing. Binnen de Franstalige partijen groeit het besef dat de splitsing onvermijdelijk is.Men praat momenteel niet meer over die splitsing maar over compensaties voor de Franstaligen.
De analyse van BUB Is eenzijidig en de ESSENTIE ontbreekt. In de streek Halle-Vilvoorde hebben de Franstaligen electorale rechten die in feite voorrechten zijn. Immers, de Vlamingen in Waals-Brabant hebben die electorale rechten niet. De discriminatie is dermate evident dat er een Vlaanderen een algemene politieke consenus bestaat(ook bij de braafste Vlamingen) voor de splitsing.
De analyse van B PLUS (zie ons officieel dossier; nota B.U.B.: klik hier om dat document te lezen).
ONZE REACTIE
BHV und kein einde . . .
Met aandacht heb ik kennis genomen van de analyse van B Plus betreffende het artikel over BHV dat Hans Van de Cauter en ikzelf schreven. B Plus vindt dat we de “essentie vergeten”, hoewel het niet kan ontkennen dat onze juridische analyse correct is. Wat dat betreft gaat B Plus toch wat kort door de bocht: er zijn méér oplossingen voor BHV dan of splitsen of terug naar arrondissementele kieskringen (een Brabantse kieskring bv. of gewoon een gemotiveerd behoud van de status-quo ante).
B Plus schrijft voorts dat de BHV-constructie indruist tegen de “geest van de Grondwet”. Als meertalige gehelen indruisen tegen de geest van onze Grondwet kan men zich natuurlijk met recht en rede afvragen of … België zelf niet indruist tegen de geest van de Grondwet ( ! ). Alle gekheid op een stokje: de bewering van B Plus wordt door Arrest 90/94 van het toenmalige arbitragehof weerlegd (dat arrest stelt kortweg dat er gerechtvaardigde uitzonderingen zijn op de indeling van België in taalgebieden en dat BHV er één van is. Een meer fundamentele vraag is echter of het taalfederalisme zélf niet één der belangrijkste principes van de Grondwet – de gelijkheid van de wet voor àlle Belgen (art. 10) op de helling zet).
Politiek gezien noemt B Plus de splitsing een “must”. Daarbij verwijzen ze naar de kiesprogramma’s van de “Vlaamse” partijen en naar de onderhandelingen waar men praat over compensaties voor de Franstaligen (men praat overigens over héél wat meer dan dat alleen, maar goed). Deze redenering begrijp ik niet goed. En wel om twee redenen.
• Eén ervan betreft de naar mijn aanvoelen interne ideologische contradictie in het schrijven van B Plus. Immers, volgens de organisatie druist de kieskring niet alleen in tegen de geest van de Grondwet (supra), maar zouden de Franstaligen in Halle-Vilvoorde ook genieten van “voorrechten”. Welke zijn niet duidelijk: B Plus meent dat de Franstaligen in Halle-Vilvoorde over rechten beschikken waarover de Vlamingen in Waals-Brabant niet beschikken. Het gaat hier om het stemmen op kandidaten in Brussel. Primo: ook Nederlandstaligen in Halle-Vilvoorde kunnen dit … en vice versa voor de Brusselse Nederlandstaligen én Franstaligen. Secundo: Kandidaten in Antwerpen kunnen ook niet stemmen voor kandidaten in Limburg, is dit dan ook geen “flagrante discriminatie”?
• De tweede moeilijkheid die ik heb is meer ten gronde. Wat is de drijfveer van de “Vlaamse” partijen? Vindt men ze in het liberalisme, het ecologisme, het socialisme, de christen-democratie? Het schijnt me toe van niet. Men kan een splitsing van B-H-V louter maar motiveren door nationalistische motieven, i.e. de congruentie van taalgrenzen met (deel)staatsgrenzen. In De Standaard van 7 mei 2004 pende staatsman en oud-voorzitter van B Plus Ludo Dierickx het volgende neer: “Zowel de eis tot splitsing van BHV als de eis tot uitbreiding van Brussel zijn nationalistische eisen.”.
Dit brengt me bij een laatste punt van kritiek dat ook te maken heeft met mijn vriend Ludo Dierickx, die ons vorig jaar ontviel. B Plus noemt zijn eigen analyse “objectief en evenwichtig”. Splits B-H-V en vervang het door een federale kieskring. Wat wij schrijven zou, daarentegen “onrealistisch” zijn. Ludo heeft me altijd op het hart gedrukt op te letten met de term “realisme”. Hoe vaak immers kan realisme niet een gebrek aan idealisme verdoezelen? En hoe klein is de stap van realisme naar onvermijdelijkheid? Men kan zeggen: de splitsing van de Belgische gezondheidszorgen is “realistisch”, of – wie weet – “onvermijdelijk”. Maar is ze daarom ook etisch, sociaal en menslievend? Sta me toe mijn twijfels te uiten.
Overigens blijkt de piste van B Plus ook niet bijster realistisch: een federale kieskring is zelfs nooit op tafel geweest in de vermaledijde onderhandelingen. En, voor wie even doordenkt, dat is nog logisch ook, want hoewel België in naam een federatie is, herbergt ons land de facto een systeem dat twee grote nationalismen institutionaliseert. Waar dàt toe leidt, dat hebben we sedert decennia mogen ondervinden. Wat er sedert juni 2007 gebeurt – een taalnationalistische escalatie – is allesbehalve evenwichtig en te denken dat dit systeem ooit nog zal werken is wel zéér onrealistisch. Of hadden de ideologische architecten ervan – te weten de nationalisten van de VU (Volksunie) en het RW (Rassemblement Wallon) – soms een goed functionerend België voor ogen?
Let wel, ik begrijp zeer goed de bekommernis van B Plus. Maar misschien moeten we toch nadenken – en dat kan via nuttige meningsverschillen – over de methodiek. Want door steeds om de lieve vrede toe te geven aan nationalisten zwak je het nationalisme niet af.. Je versterkt het. Het is als een vrouw die ontrouw bij de man steeds weer door de vingers ziet om een huwelijk te redden, om eens een Deweveriaanse parafrase te bezigen.
Bruno YAMMINE, Historicus, Partijlid B.U.B.; www.belgischeunie.be
