WOUTER BEKE HEEFT HET AFBRAAKPLAN VOORBEREID
Wouter Beke, de zoveelste verzoener/bemiddelaar/informateur sedert de verkiezingen van 13 juni 2007 heeft aan de Koning gevraagd uit zijn opdracht ontheven te worden. Het Staatshoofd houdt zijn antwoord in beraad. De taak van Beke was om een zoveelste staatshervorming voor te bereiden, wat veel zegt over de kwaliteit van de voorgaande. Op een korte persconferentie in Brussel (die, terloops gezegd, in een lamentabel Frans gehouden werd), stelde Beke de resultaten van zijn bemiddeling voor. Hoe dient zijn missie geëvalueerd te worden?
Volgens de « christen-democraat » (sic) vormt het resultaat van zijn opdracht een solide basis voor een « staatshervorming ». « De bouwstenen liggen er ». Maar wat gaat men dan opbouwen ? Wat is meer sarcastisch dan aan de Belgische bevolking de ontmanteling van het land (de nota’s van Elio Di Rupo, Bart De Wever en Johan Vande Lanotte bevatten meer dan 140 splitsingen !) als een bouwproject voor te stellen ? Nee, mijnheer Beke, het gaat hier niet om een bouw-, maar wel om een afbraakplan, al zal men nog niet zo snel tot de uitvoering ervan overgaan.
De nota die de Heer Beke in eigen naam geschreven heeft – de openbare middelen dienen opnieuw voor de zelfontplooiing van mislukte politici – zou 800 pagina’s bevatten. Een volledig overbodig werk, dat nochtans als verdienste heeft dat het eens te meer het totale bankroet van het Belgische federalisme bewijst. Verbazend is evenwel dat niet alleen de onderhandelingen achter gesloten deuren plaats vinden, maar dat ook de bevolking blijkbaar niet het recht heeft om kennis te nemen van deze nota, hoewel ze een visie van een deel van de openbare gezagsdragers over de toekomst van de Belgische staat bevat. In elk ander land zou men de bevolking al geraadpleegd hebben teneinde te weten of deze staatshervorming al dan niet wenselijk is. Voor wie neemt men de Belgische burger eigenlijk ?
Ondertussen blijft het pessimisme overheersen in de particratische kringen. Dat is natuurlijk geen verrassing, daar men het onverzoenbare niet kan verzoenen. Het is onmogelijk om BHV te splitsen zonder de rechten van de Franstalige minderheid in de Rand te respecteren of om de deelstaten te « responsabiliseren » (zijn ze vandaag dan niet « verantwoordelijk ” ? Wat een verschrikking !) en tegelijkertijd het principe dat geen enkele entiteit mag verarmen na te leven. Volgens Beke blijven er nog 10 weken (dus twee maanden) over om een communautair akkoord af te sluiten. We willen u evenwel geruststellen : het zal hen niet lukken om hun macaber werk te voltooien. Laten we niet vergeten dat de verstandhouding op persoonlijk vlak en tussen de partijen onderling erg verslechterd is naarmate de tijd vorderde. De PS wil een onderhandeling met negen partijen terwijl de N-VA een confederale onderhandeling verkiest : de kopman van elke taalgroep zou zijn partners moeten kiezen binnen de eigen taalgroep. Dat zou impliceren dat de PS de SP.A zou moeten loslaten, een partij die op haar beurt gelinkt is aan Groen ! En die partij is dan weer gebonden aan Ecolo. Resultaat : de verdwijning van de linkse partijen zou onaanvaardbaar zijn voor de Franstalige socialisten die niet in een centrum-rechtse regering willen stappen… Die keten van allianties doet denken aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog. Wij verkiezen natuurlijk een terugkeer naar het goede oude unitaire België, hetgeen evenwel niet meer kan zonder een – minstens intellectuele – revolutie.
WOUTER BEKE A PREPARE LE PLAN DE DEMOLITION
Wouter Beke (CD&V), le énième conciliateur/médiateur/informateur depuis les elections du 13 juin 2007 a demandé au Roi d’être déchargé de sa mission. Le Souverain tient sa réponse en suspens. La tâche de Beke était de préparer une énième réforme de l’Etat, ce qui en dit long sur la qualité des précédentes. S’exprimant dans un français lamentable, Beke a présenté les résultats de sa médiation pendant une courte conférence de presse à Bruxelles. Comment faut-il évaluer sa mission?
Selon le « chrétien-démocrate » (sic) sa mission a abouti à une base solide pour une “réforme” de l’Etat. En néerlandais il déclara: “de bouwstenen liggen er” (« Les briques sont là »). Mais que va-t-on construire? Quoi de plus sarcastique que de présenter au peuple belge la dislocation du pays (les notes d’Elio Di Rupo, de Bart De Wever et de Johan Vande Lanotte contenaient plus de 140 scissions !) comme une “construction”? Non, monsieur Beke, il ne s’agit pas d’un plan de construction, mais bien d’un plan de démolition, même si on ne passera pas si vite à son exécution.
La note que M. Beke a écrit à titre personnel – l’argent public sert de nouveau à l’auto-développement de politiciens ratés – contiendrait 800 pages. Un travail parfaitement superflu, qui a toutefois comme mérite de démontrer à nouveau la faillite totale du fédéralisme belge. Chose étonnante: non seulement les négociations se font à huis clos, mais apparemment la population n’a même pas le droit de prendre connaissance de cette note, bien qu’elle contienne une vision d’une parcelle de l’autorité publique sur l’avenir de l’Etat belge. Dans tout autre pays on aurait déjà consulté la population sur la question de savoir si cette réforme de l’Etat est oui ou non souhaitable. Pour qui donc prend-on le citoyen belge?
Entretemps, le pessimisme reste de mise dans les cénacles particratiques. Ceci n’est pas une surprise parce qu’on ne peut pas concilier l’inconciliable: il est impossible de scinder BHV sans violer les droits de la minorité francophone en périphérie ou de “responsabiliser” les entités fédérées (ne sont-elles donc pas « responsables » aujourd’hui ? quelle horreur !) – tout en respectant le principe qu’aucune entité ne peut s’appauvrir. Selon Beke, il y a encore 10 semaines (donc deux mois) pour conclure un accord communautaire. On vous rassure pourtant: ils ne parviendront pas à achever leur travail macabre. N’oublions pas que les relations personnelles ainsi que les relations entre les partis se sont fort détériorées au fil du temps. Le PS souhaite une négociation à neuf partis tandis que la N-VA opte pour la logique confédérale: le leader de chaque groupe linguistique devrait choisir ses partenaires dans son groupe linguistique. Ceci impliquerait que le PS devrait lâcher le SP.A qui à son tour est lié à Groen!, ce dernier étant lui-même scotché à Ecolo. Résultat des courses : la disparation des partis de gauche serait inacceptable pour les socialistes francophones qui ne souhaitent pas entrer dans un gouvernement de centre-droite… Avec cette chaîne d’alliances, on se croirait au début de la première guerre mondiale. Nous préférons évidemment de loin le retour à la bonne vieille Belgique unitaire, mais cela n’ira plus sans révolution, au moins intellectuelle.
