Zeer recent nog berichtten we u over de opmerkelijke voorstellen van de drie traditionele partijen om de bevoegdheid cultuur weer – gedeeltelijk – Belgisch te maken. Een herfederalisering zowaar, en nog geen kleintje ook. Het hele taalfederalisme is immers gebouwd op de splitsing van België in drie onderscheiden culturele gebieden. Het voorstel botst dan ook op verzuurde reacties bij de redactie van de flamingantische krant De Standaard of van oubollige nationalisten à la Bert Anciaux en Bart Caron (beiden oud-VU) .
In de kunstwereld kan het voorstel wél op een grote bijval rekenen. Rik Torfs vertelt, hoewel hij wat gebruikelijke onzin (de verwezenlijking van een “confederaal België”) verkoopt, een grote waarheid wanneer hij zegt: “Bestaat er een Belgische cultuur? Natuurlijk. Ook wanneer ze door de verkozenen des volks formeel wordt afgeschaft.” (DM 8.10, zie foto) Wellicht heeft de vaststelling meer impact dan hij zelf beseft. Want dat betekent dat er een Belgische culturele ruimte, een natie bestaat die niet door het federalisme is ongedaan gemaakt.
Maar terug naar de cultuurwereld. Het verzet tegen de nationalistische particratie smeult daar al langer en ging sedert april 2010 (de val van de regering Leterme II) crescendo. “We maken ons belachelijk. Het is crisis, overal worden mensen afgedankt, dan zijn er toch wel andere problemen op te lossen. Ik ben beschaamd.”, aldus zanger Arno over de BHV-crisis in De Standaard (23/04/10) Of wat dacht u hiervan “Entre émotion et énergie, Arno n’a pas pu s’empêcher de tacler au passage “les politiques qui nous foutent dans la merde” et qu’il faudrait “tous envoyer travailler chez Carrefour“. (Arno, 28 mei 2010, Télé-Moustique)”. We geven de zanger geen ongelijk, met die precisering dat de politici in de carrefour-Frankrijk zullen moeten gaan werken.
Al in 2007 trok Arno het communautaire circus in het belachelijke
Op 6 juni 2010 – enkele dagen voor de verkiezingen – lokte het Belgavox-concert tienduizenden mensen naar Brussel. Een concert dat overigens gecensureerd werd door de Vlaams-nationalistische VRT. De zender gaat overigens voort op het ingeslagen pad door twee dagen voor de verkiezingen te besluiten de ludieke “Miss-BHV”-verkiezing alsnog niet uit te zenden.
De razend populaire Nederlandstalige zanger Daan woont in Franstalig België. “Je veux dédier cette chanson à notre magnifique petite Belgique“ (Belgavox 10)
Ongeveer 100 dagen na de verkiezingen begint het meer en meer te broeien in artistieke milieus. Van 17 tot 19 september vindt bijvoorbeeld het FestivalKanal plaats in Brussel, een initiatief om “bruggen te bouwen tussen de taalgemeenschappen”. Twee weken later, op 1 oktober 2010 vieren ongeveer 6000 mensen Manifiesta, een festival voor Belgische en mondiale solidariteit.
De kunstenaars verheffen ook hun stem.
“Als we met een “Vlaamse” artiest werken, dan zijn de discussies die we voeren exact dezelfde als de discussies die we hebben met Franstalige, Italiaanse of Chinese artiesten. We moeten vechten om tegen alles en iedereen in, de waarden van de solidariteit te behouden”, verklaart Jean-Louis Colinet, directeur van het Théâtre National. “We zijn met tien miljoen mensen: dat is de bevolking van Parijs. In Londen wonen er meer en in Tokio wonen er twaalf miljoen. Bij ons is dat voor het hele land. Dat stelt niets voor op wereldschaal“, stelt zanger Marka op zijn beurt terecht vast. Dichter en auteur Didi de Paris verwoordt het nog scherper: “Het grootste probleem zou dus zijn dat er Franstaligen en Nederlandstaligen zijn? Wat voor een bullshit is dat!”.
Cineast Marc Didden kijkt met een gevoel van “horror” naar de crisis: “Omdat voor mij, die sedert 61 jaar in het centrum van Brussel woon, de identiteit van een mens niet samenvalt met de taal die hij spreekt.” Schrijver Pascal Verbeken meent dan weer: “Half de wereld staat aan onze deur te kloppen en de draaikolk van de globalisering draait vrolijk verder. Maar sla de krant open: het gros van het nieuws gaat over het opstootje van de dag onder de Vlaamse kerktoren. Het zijn onrustwekkende tijden.”
In oktober 2010 is het hek helemaal van de dam, wanneer 200 artiesten de oproep “solidariteit maakt een cultuur groot” lanceren. Het gaat om een appel tegen “bekrompen nationalisme”. De laatste week van oktober 2010 zwijgen velen niet langer. “Geen Vlaams front in onze naam” , zeggen kunstenaars en intellectuelen die zich openlijk tegen de beruchte Copernicaanse Omwenteling (sic) keren. Bart De Wever (N-VA) past de geijkte nationalistische tactiek van het “groot complot” toe. Zijn beruchte nota is zowel afgeschoten door de Franstalige partijen en onder de slogan “Niet in onze naam”, lanceert ook het ABVV een campagne tegen de splitsing van de personenbelasting. Als goede nationalist stapt Caroline Gennez (sp.a) niet mee in dat verhaal.
Voor De Wever zelf is iedereen die niet in het “Vlaamse Verhaal” meestapt een volksverrader: “Van het ABVV over Koning Albert naar Baron Buysse. Ze hebben niets met mekaar gemeen behalve dat ze tegen ons zijn en dat de Vlaamse werknemers en werkgevers meer baat hebben bij de recepten van de PS dan van de onze” (HLN, 23.10.10).
In november gaan de acties gewoon door. De Belgische schrijfster Rachida Lamrabet zegt:“Ik zou het heel erg vinden om mijn kinderen de kans te ontnemen op te groeien in een land met drie taalgemeenschappen, een land in het hart van Europa. De media focussen altijd op alles wat slecht gaat in België. Alles wat verschilt van ons moeten we zogezegd wegduwen. Ik vind dat een grote vergissing. Een cultuur die zich afsluit, is gedoemd te verdwijnen. Onze diversiteit maakt ons net rijker.”
Ondertussen roeren ook de studenten zich: op 17 november zingen 500 studenten in Brussel tegen het nationalisme, 6 dagen later wordt alles nog eens overgedaan met een Belgisch kussengevecht in Leuven.
Ook in andere steden van België laten studenten – 2000 in totaal – van zich horen.
Ophefmakend is ondertussen een peiling van La Libre Belgique (18 december 2010) waaruit blijkt dat het unitarisme in België de grootste stroming is. Nochtans worden woordvoerders daarvan systematisch uit de “openbare” omroep geweerd.
Nood dus aan een nationale media. Cabaretier Bert Kruismans ziet het zo: “We hebben een echte zender nodig die bijvoorbeeld ook gezamenlijke ontspanningsprogramma’s aanbiedt”, aldus Bert Kruismans. “De Franstalige zenders werken met Frankrijk en de Nederlandstalige met Nederland. Waarom niet samen programma’s maken, ook lichte ontspanning zoals Temptation Island, die heel wat Belgische kijkers zouden kunnen lokken?”
Op 23 december 2010 verschijnt de Franstalige tegenhanger van “Solidariteit maakt een cultuur groot”: 370 bekende Franstaligen een oproep gelanceerd tegen het nationalisme. Zij pleiten voor meer dialoog en wijzen het nationalisme af. Het initiatief voor de deze oproep komt van de vereniging Culture et Démocratie.
Schrijver Tom Lanoye wordt eind december poëtisch bij de crisis: “Het Vlaams-nationalisme van Bart De Wever is het kernprobleem van het Belgische immobilisme, met zijn hooglied van de versplintering.” En amper twee dagen na het afschieten van de (nationalistische) nota-Vande Lanotte spuwt Herman Brusselmans zijn gal: “Hopelijk gaat De Wever ongelooflijk op zijn kloten krijgen. Ik ben dat communautaire gelul meer dan zat.”
Tweehonderd dagen na de crisis, medio januari, stelt schrijfster Anne Provoost vast: “Als mijn politici 200 dagen lang zouden debatteren over de bestrijding van onze armoede, dat zou ik nog begrijpen”. Ook de traditionele partijen krijgen een veeg uit de pan. Cartoonist Johan De Moor ziet het zo “Ik denk dat al die klote-analyses over de leefbaarheid van een Vlaamse staat, van een Waals-Brusselse staat niks waard zijn […]. Het splitsen van de kinderbijslag – een systeem dat de hele wereld ons benijdt – zoals in de nota-Vande Lanotte staat, dat is absurd!”.
Aan Tom Lanoye is ook de blinde adoratie van de media door Bart De Wever niet ontgaan: “Je ziet zelfs tv-journalisten in devote bewondering naar Bart staren, nog niet bekomen van de schok dat hij zowaar naar de studio is willen komen. Alsof de Verlosser niet alleen over het wateroppervlak is komen aangestapt, maar daar zelfs op heeft getapdanst. Alle journalistieke reflexen: weg. Bart in Terzake: ‘Drie jaar geleden zouden we dit akkoord op gejuich hebben ontvangen. Nu niet meer.’ Wat doet Lieven Verstraeten? Staren, knikken, glunderen en zwijgen. En niet vragen: ‘Hoezo?”.
Sterk is ook de daad van de Belgische actrice Cécile de France op 19 januari. 2011. Hoewel genomineerd, weigert ze om naar de prijsuitreiking van de Magrittes (de prijs van de Franstalige cinema) te gaan. Ze is boos en vindt het “ronduit onnozel” dat Nederlandstalige films niet in aanmerking komen. Op 21 januari vindt in de KVS het evenement “NIET IN ONZE NAAM”, een anti-nationalistisch spektakel, plaats. De N-VA kiest voor de beproefde tactiek van de muilkorving. “Artiesten moeten met belastinggeld geen politieke meningen verkondigen.”, aldus Lieven De Rouck, voorzitter van N-VA-Brussel.
Wie kan Arno dan ongelijk geven waneer hij zegt: “Als artiest moet niemand mij komen zeggen in welke taal ik moet zingen. Als ik van Vlaanderen alleen moest leven, stond ik aan de dop. Ik herinner me nog dat die gasten van Clouseau in een liedje over België zongen. Begon die fucking Geert Bourgeois van N-VA zich daar toch wel mee te bemoeien, zeker? Iedereen begon Clouseau uit te schelden, je zou er schrik van krijgen. Stel je voor dat we in de republiek Vlaanderen woonden: ons voetbal zou nog meer in de miserie zitten. Waar moet Vlaanderen van leven? In het buitenland denken ze dat we hier in Sarajevo zitten, dat het hier oorlog is. […] Ik was op die bijeenkomst in de KVS omdat ik opkom voor mijn vrijheid. Je weet toch wat er in Duitsland in de jaren dertig is gebeurd? Toen waren er ook veel mensen die nazileider Adolf Hitler een toffe punker vonden hè?‘”.
Twee dagen later (23 februari 2010) bereikt het protest een voorlopig hoogtepunt, wanneer liefst 45.000 mensen door de Brusselse straten trekken tegen de gevestigde orde en voor de eenheid van België.
De Vlaams-nationalisten reageren ondertussen autoritair en verkrampt. Syla K bijvoorbeeld neemt deel aan de Belgische finale voor de selectie voor het Eurovisiesongfestival. In Affigem had ze foldertjes verspreid met – oh ramp – ook een Franstalige tekst. Syla K woont al jaren in de gemeente en is perfect tweetalig, maar krijgt een banvloek van de N-VA over zich heen. Voor de N-VA is de optocht in Brussel een fait divers. Dat maakt Bert Kruismans boos: „Als 400 betogers in Voeren destijds belangrijk waren, dan zijn de tienduizenden in Brussel van vorige week dat zeker. Bart De Wever antwoordt daarop nu dat verkiezingen de enige democratische uitweg zijn. Dan moet Bourgeois consequent zijn en onmiddellijk de drie burgemeesters in de Brusselse rand benoemen, want die zijn ook democratisch verkozen.“ (28.01.11).
Naar aanleiding van de regeringsloosheid wordt “Niet in onze naam Jong” opgericht. Naar aanleiding van het “wereldrecord regeringsvormen” (17 februari) in februari worden overal ludieke acties georganiseerd, waar Niet in Onze Naam Jong zijn stem laat weerklinken. “We hebben genoeg van die splitsing.” zegt het platform Eén van de organisatoren verwoordt het zo: “Shame’ (i.e. de mars van 23 januari 2011) ging meer over het ongenoegen van de burgers van dit land. Het was een manier om aan te tonen dat de bevolking de politici in de gaten houden, en deels ook omdat de mensen het tijd vinden dat er nu eindelijk een regering komt. Maar wij zeggen duidelijk dat het niet om het even welke regering mag zijn. Wij hebben duidelijk gekozen een politiek signaal te versturen. De ‘Shame’-betoging was ook volgens ons zeer succesvol, alleen spijtig dat elke politieke partij en zelfs elke politieke figuur er zelf een invulling aan heeft gegeven. Dit willen we vermijden en daarom gaan we voor drie politieke actiepunten: wij zijn voor een federale kieskring, waardoor kiezers uit het noorden van het land op politici uit het zuiden kunnen stemmen en omgekeerd; wij zijn voor een ongesplitste sociale zekerheid; Brussel is belangrijk en moet als een laboratorium gezien worden voor de maatschappij van morgen.”. Dat klopt, ook België moet een meertalige politieke ruimte worden!
Waardig en moedig is de zeer gereputeerde acteur Jan Decleir. Die weigerde in februari 2011 een erepenning van het “Vlaams” parlement uit de handen van voorzitter Jan Peumans. “Ik moet die man niet. En dat parlement ook niet”. Kristien Hemmerechts zegt het zo: “Als je nu naar de Arabische wereld kijkt, zie je dat die mensen net hetzelfde willen als wij. En dan zijn wij hier bezig over de Vlaamse identiteit en hoezeer die verschilt van de Waalse. Ik vind deze evolutie beangstigend” (DS 24/02/11).
En heel terecht stelde kunstenaar Luc Tuymans: “The flag, een werk met de Vlaamse Leeuw erop maakte ik vanuit mijn walging voor het Vlaams Belang, waar toen in Antwerpen een op de drie op stemde. Nu zijn we in een nog gevaarlijker stadium beland met de heer Bart De Wever.” Nog gevaarlijker inderdaad, omdat de zelfverklaarde democratische partijen er geen graten in zien om met salonfähige radicale nationalisten te onderhandelen om de splitsing van België geruisloos voor te bereiden.
De N-VA gaat in het tegenoffensief.
Siegfried Bracke fulmineert tegen de “te Belgische” (sic!) VRT: “Nu wil het geval dat de VRT die onmiskenbare voortrekkersrol in de Vlaamse gemeenschaps- en natievorming op vandaag eigenlijk geheel en al tegen haar eigen zin speelt. Ze zijn daar zo te zien eigenlijk liever Belgische Radio en Televisie. Mijn geliefde openbare omroep geeft namelijk het beste van zichzelf om de Belgische identiteit te promoten. Dat is wat in vaktaal framing heet; versta: het denkkader creëren waarbinnen ‘men’ vindt dat u moet denken.” Kortom, de openbare omroep – met Belgisch belastingsgeld gesubsidieerd – moet “framen”. Het moet een “Vlaams” denkkader creëren. Daar is natuurlijk een woord voor: indoctrinatie. Gelukkig voor Siegfried zijn er nog de andere zenders. “bij de commerciële omroepen is het al Vlaanderen wat de klok slaat. Recht door Vlaanderen, De beste bakker van Vlaanderen, De beste hobbykok van Vlaanderen, Vlaanderen Vandaag, De Stem van Vlaanderen, en zelfs Zot van Vlaanderen.”. Dank u, mijnheer Bracke om aan te tonen wat wij al jaren zeggen dat de media (en ook de commerciële worden gesubsidieerd!) aan massahypnose doen om de bevolking een “Vlaams gevoel” door de strot te rammen. Als ex-“topjournalist” is niemand beter geplaatst dan u.
Maar tegen de uitspraak van Bart De Wever, n.a.v. de pacifistische vakbondsstaking in Antwerpen, kan Bracke beslist niet op. “Als ik burgemeester was, liet ik de syndicalisten gewapenderhand uiteenslaan door de politie” (VRT-radio, 4 maart 2011).
Door haar stijgende zelfgenoegzaamheid en arrogantie zegt de N-VA nu ook openlijk wat we al lang wisten, nl. dat ze een “politiek-correcte” copie zijn van het Vlaams Blok/Belang. Stem dus voor N-VA, voor een vernietiging van België, een snertrepubliekje “Vlaanderen”, de beknotting van de vrije meningsuiting, het muilkorven van de vakbonden, staatsgeleide media naar stalinistisch model en natuurlijk een heksenjacht op anderstaligen en andersdenkenden.
Overdreven? Integendeel.
De nieuwe jongerenvoorzitter van de N-VA is geschoold door het NSV, een fascistisch studentenclubje dat collaborateurs adoreert, van 200 man. De organisatie feliciteerde het kind al en stelde zeer terecht: “De NSV! is daarenboven ook verheugd met het feit dat er, met deze verkiezing van Kim als voorzitster van de Jong N-VA, een vooroordeel weerlegd is, namelijk dat de NSV! een Vlaams Belang-clubje zou zijn.” Of voor de goede verstaander: het Vlaams Belang heeft niet het monopolie op extremisme.
Het verzet tegen het nationalisme begon schuchter, maar zal steeds groter worden. Het zal ook steeds duidelijkere doelen aannemen. Van “een regering”, naar “neen tegen een splitsing van de sociale zekerheid” over “een federale kieskring” tot “stop de splitsingen” en, in fine, “een unitair België”. Wij geloven dat de Belgische meertalige rechtsstaat niet verzwakt, maar net versterkt uit dit fascistoïde offensief zal komen. Daarbij zullen naast kunstenaars, vakbonden, studenten en gaandeweg steeds grotere groepen rebelleren tegen het nationalistische establishment.
De traditionele en geconfederaliseerde partijen – die geen betere oplossing hebben tegen de N-VA dan zelf om (veel) “meer Vlaanderen” te roepen, zijn volledig achterhaald. Of hun tenoren nu Guy Verhofstadt, Yves Leterme, Johan Vande Lanotte, Elio Di Rupo, Philippe Moureaux, of een andere nationalistische kluns, genre Wouter(tje) Beke heten, het maakt allemaal niet uit. Dat gold op 13 juni, na 100 dagen, na 200 en – weldra – na 300 dagen. Het systeem dat taalnationalisten gewild hebben is vastgelopen in zijn eigen contradicties en onherroepelijk ten dode opgeschreven.
Het probleem van de “Vlaamse” (of “Waalse”) volksnationalisten en hun trawanten in hun satellietpartijen is niet alleen dat ze geen kunstenaars, maar ook en vooral dat ze geen … “volk” hebben.
