LE B.U.B. PREND ACTE DE LA DEMISSION DE VANDE LANOTTE
Le B.U.B. prend acte de la démission du médiateur royal Johan Vande Lanotte (sp.a). Celui-ci a travaillé – sans succès – pendant pas moins de 100 jours ( ! ) sur une “grande réforme de l’Etat”. Pendant ce temps, il a rédigé une note qui a été rejetée par cinq des sept partis négociateurs le 5 janvier 2011.
Jusqu’à présent, le citoyen belge n’a toujours pas pu prendre connaissance de cette note en son entièreté. En tout cas, ce que l’on a pu apprendre du contenu via les médias, en dit assez. En effet, la note était une copie de la note pré-séparatiste de Bart De Wever du 18.10.10, nonobstant quelques petits changements et proposait pas moins de 130 scissions de compétences !
Ce n’est donc pas sans soulagement que nous avons appris l’échec de ce “socialiste”. Notre parti l’avait d’ailleurs prévu il y a plusieurs mois déjà.
Cela fait déjà plus de 230 jours que le Belge s’est rendu aux urnes. La grande réforme de l’Etat, voulue par les nationalistes flamands et régionalistes francophones n’est toujours réalisée, ce qui n’est d’ailleurs pas étonnant. En effet, on touche aux matières fondamentales, sur lesquelles logiquement un accord est impossible. Donnons quelques exemples. On ne peut pas scinder l’arrondissement électoral et judiciaire de BHV (une “demande flamande”) tout en préservant en même temps les droits des Francophones (une “demande francophone”). Il est impossible à la fois de “responsabiliser” les régions et d’éviter qu’aucune région ne s’appauvrisse. C’est une illusion de croire que l’on peut apaiser les demandes des nationalistes en leur faisant des concessions, bien au contraire. Après cette énième réforme de l’Etat, une nouvelle suivrait très rapidement suivie par une autre jusqu’au jour où la Belgique serait vidée totalement de sa substance. Les réformes de l’Etat n’ont d’ailleurs qu’un seul but dans le contexte belge, à savoir la destruction de l’Etat.
Certains prétendent que de nouvelles élections ne résoudront “rien”. Permettez-nous d’appeler cela de la pure démagogie. Dans une démocratie, les élections sont toujours une solution. Evidemment, il faut qu’il s’agisse d’élections lors desquelles tous les partis – les unitaristes inclus – ont accès aux médias (publics).
Toutes les autres élections qui ne sont pas conformes à cette règle essentielle ne constituent en effet pas une solution parce que l’électeur ne disposera que d’un “choix” entre les mêmes politiciens qui veulent tous plus de “Flandre” ou qui défendent uniquement les “intérêts des Francophones”. Si l’on veut éviter de nouvelles élections, il faut mettre en place un gouvernement de plein exercice sans réforme de l’Etat, éventuellement composé de technocrates, ou continuer avec le même gouvernement en affaires courantes. Quoi qu’il en soit, une “réforme de l’Etat” dans la mauvaise direction n’est plus possible et c’est tant mieux.
Dire que la fin de la Belgique devient une option (ou une Belgique confédérale qui serait une union d’Etats indépendants, ce qui revient au même) relève de la pure fiction politique. Déjà la façon crispée dont les nationalistes flamingants nient la réalité bruxelloise (voire notamment l’exigence nationaliste de scinder les soins de santé sur base communautaire et donc également à Bruxelles même) démontre à suffisance que les négociateurs ne parviendront pas à trouver une solution.
Les “négociations” entre les particrates nationalistes sont donc mortes. Ce n’est pourtant pas de méthode qu’il faut changer, mais bien de système. Le fédéralisme linguistique qui a été mis en place pendant 40 ans constitue un échec flagrant. Il faut au plus vite remplacer ce système par une nouvelle Belgique unitaire et multilingue basée sur les 9 provinces historiques. A cet effet, il est évident qu’il nous faut de nouveaux politiciens et de nouveaux partis politiques nationaux. Néanmoins, ceux qui sont actuellement au pouvoir ne l’admettront jamais. Mettez-vous à leur place…
Le fait que la population, qui ne souhaite pas la fin du pays mais, au contraire, son unité, s’oppose de plus en plus ouvertement aux politiciens incompétents et séparatistes qui sont actuellement au pouvoir est nouveau. La montée en puissance des réseaux sociaux électroniques (facebook, twitter etc.) fournit au citoyen un outil pour peser sur la politique. Cette évolution technologique est irréversible. Nous ne vivons plus dans les années 1980 lorsqu’il était encore possible de conclure un accord communautaire à huis clos. Les nationalistes linguistiques, qui aujourd’hui se moquent discrètement des manifestants unitaristes, ont perdu la partie. Ils nous feront perdre encore un peu de notre temps (et de notre argent), mais ils finiront par essuyer la défaite. Nous nous réjouissons déjà des lendemains heureux de la nouvelle Belgique unitaire.
DE B.U.B. NEEMT AKTE VAN HET ONTSLAG VAN VANDE LANOTTE
De B.U.B. neemt akte van het ontslag van koninklijk bemiddelaar Johan Vande Lanotte (sp.a). Vande Lanotte werkte – zonder succes – gedurende liefst 100 dagen ( ! ) aan een “grote staatshervorming”. Gedurende die tijd vervaardigde hij een nota die op 5 januari 2011 door vijf van de zeven onderhandelende partijen verworpen werd.
Tot op heden heeft de Belgische burger de volledige nota niet kunnen inkijken, maar wat we ervan via de pers te weten kwamen zei genoeg. In feite was het werkstuk een doorslag van de pre-separatistische nota-De Wever d.d. 18.10.10, met hier en daar wat kleine veranderingen. Meer dan 130 splitsingen wilde de nationalistische particratie de Belgen opdringen !
Het is dan ook met een zekere opluchting dat we kennis nemen van de mislukking van deze “socialist”. Deze mislukking werd door onze partij trouwens al maanden geleden voorspeld.
Er zijn nu ongeveer 230 dagen verstreken sinds de verkiezingen van 10 juni 2010. De door de Vlaams-nationalisten en Franstalige regionalisten gewilde “staatshervorming” is nog steeds geen feit en dat is niet verwonderlijk. Men raakt immers aan fundamentele zaken, waarover logischerwijs nooit een akkoord kan gevonden worden. We geven een aantal voorbeelden. Men kan niet het kies- en gerechtelijk arrondissement BHV splitsen (een “Vlaamse eis”) én de rechten van de Franstaligen behouden (een “Franstalige eis”). Het is onmogelijk om én regio’s te “responsabiliseren” én ervoor te zorgen dat geen enkel gewest verarmt. Bovendien is het een illusie om te denken dat men de eisen van nationalisten kan temperen door steeds meer toe te geven aan hun eisen. Het tegendeel is waar. Na deze zoveelste staatshervorming zou er al gauw nog één volgen en nog één tot er van België niets meer overschiet. Staatshervormingen in Belgische context hebben maar één enkel doel en dat is de vernietiging van de Belgische staat.
Sommigen zeggen dat nieuwe verkiezingen “niets oplossen”. Dat is demagogie. In een democratie zijn verkiezingen altijd een oplossing. Natuurlijk moet het dan wel gaan om verkiezingen waarbij alle partijen – ook unitaristische – recht hebben op toegang tot de (openbare) media.
Alle andere verkiezingen zijn inderdaad geen oplossing, omdat de kiezer dan enkel de “keuze” krijgt tussen dezelfde partijen die allemaal meer “Vlaanderen” willen of enkel de “Franstalige belangen” verdedigen. Wil men nieuwe verkiezingen vermijden, dan moet men maar een regering zonder staatshervorming op de been brengen, eventueel samengesteld uit technocraten, of verder gaan met de huidige regering van lopende zaken. Hoe dan ook, een “staatshervorming” in de verkeerde richting is gewoon niet meer mogelijk en maar goed ook.
Zeggen dat het einde van België (of confederalisme, een unie van zelfstandige staten, wat op hetzelfde neerkomt) plots wel een optie is – een staatshervorming in het vierde kwadraat dus of een eenzijdige daad waarmee men zich buiten de grondwet plaatst – is een nog veel grotere politieke fictie. De krampachtige manier waarop nationalisten de Brusselse realiteit ontkennen en daar nog steeds streven naar een soort subnationaliteit (zie o.a. de nationalistische eis tot een totale communautarisering van delen van de gezondheidszorgen, ook in Brussel) toont aan dat ze alleen daar al nooit een oplossing voor zullen hebben (1).
De “onderhandelingen” tussen de nationalistische particraten zijn dood. Het is niet van “methode” dat ze moeten veranderen, maar het is België dat radicaal van systeem moet veranderen. Het 40 jaar oude taalfederalisme heeft volledig gefaald. Het dient zo snel mogelijk uitgewist te worden in het voordeel van een nieuw unitair en meertalig België met 9 provincies. Dat daarvoor een nieuwe generatie politici alsook nieuwe politieke en nationale partijen nodig zijn, is evident. Alleen zullen de huidige machthebbers dat natuurlijk nooit toegeven. Hoe zou je zelf zijn?
Nieuw is dat de bevolking, die niet het einde maar net de eenheid van België wenst, zich meer en meer openlijk keert tegen de onbekwame en splitszieke politici. De opkomst van sociale netwerksites (facebook, twitter enz.) geeft de burger meer en meer greep op de politiek. Deze technologische evolutie is onomkeerbaar. We leven niet meer in de jaren 1980 waarin een zeer vergaande staatshervorming achter gesloten deuren kon bedisseld worden. De taalnationalisten, die vandaag nog in het geniep de unitaristische betogers vierkant uitlachen, hebben geen schijn van een kans meer. Ze gaan nog wat onze tijd (en ons geld) verspillen, maar zullen uiteindelijk toch verliezen. Wij verheugen ons al op het nieuwe en unitaire België.
(1) Een andere reden waarom een staatshervorming heden ten dage zo goed als onmogelijk is geworden, betreft (ironisch genoeg) het gebrek aan taalgrensoverschrijdende netwerken. Vroeger werden staatshervormingen in de regel tussen de CVP enerzijds en de PS anderzijds al vóór de verkiezingen bedisseld. Nu probeert men alle mogelijke formules uit na de verkiezingen. Volgend bericht uit D.S. illustreert dit treffend: “SP.A was kritisch tegenover het plan van CD&V. Dat haalde de ouderenzorg eruit [i.e. uit de staatshervorming] nadat eerder de kinderbijslag al gesneuveld was. Op die manier was de helft van de 15 miljard euro bevoegdheidsoverdracht [i.e. uit van de splitsingen] van tafel.” (DS, 27 januari 2010). Zelfs na zeven maanden weet men dus niet alleen niet meer waarom men wil splitsen, maar zelfs niet wat (!)
