Nu de onderhandelingen over een “staatshervorming” al meer dan een half jaar aanslepen, waarschuwen vele politicologen en andere “opiniemakers” ons – vaak met een zichtbaar genoegen – voor de “radicalisering” van de bevolking. Ondertussen ligt er op de tafel van de onderhandelaars een lijst van meer dan 120 splitsingen.
In deze nationalistische tsunami wordt geen enkel domein ontzien: van de kinderbijslagen en gezondheidszorgen, over de arbeidsmarkt, verkeer en justitie, tot de veiligheids- en hulpdiensten, het vastgoedrecht en de personenbelasting. En dan is er natuurlijk ook nog BHV, de uitstekend werkende Senaat en provincies die louter om separatistische redenen dreigen afgeschaft te worden, het morrelen aan de machten van de Koning en de constitutieve autonomie – lees: een eigen Grondwet – voor de deelstaten. Daartegenover staat geen enkele herfederalisering (zelfs niet de meest onbenullige), geen federale kieskring, laat staan een Brabants gewest.
Bij zo’n overweldigende politieke consensus aan beide zijden van de taalgrens, zou je toch verwachten dat er een minimum van consensus hieromtrent bestaat bij de bevolking. Niets is echter minder waar. Uit alle peilingen blijkt dat het aantal separatisten in België al decennia erg laag ligt. Welnu, de aanhoudende en zeer ernstige – zelfs existentiële – crisis die ons land al jaren doormaakt en die sedert het laatste halfjaar dieper en dieper is geworden heeft hier geen verandering in gebracht. Integendeel. Wie de nieuwste peiling van La Libre Belgique vergelijkt met een peiling van drie maanden geleden ziet dat het aantal separatisten erop … achteruit gaat. Waren er in september nog 12% separatisten, zijn dat er nu nog 10%. Eerste vaststelling: ondanks een monopolie in de “openbare” media van de nationalisten, ondanks alle aankondigingen m.b.t. het nakende einde van België, en in weerwil van alle “plan B”-scenario’s wil niet minder dan 90% van de Belgen binnen een Belgische staat leven. Zelfs in het zogenaamde “Vlaanderen” stagneert dit aantal op 16%. In “Wallonië” kan het plan-B op de steun van 8% van de bevolking rekenen, in Brussel op 6%… “slechts” 8 X minder dan het aantal unitaristen aldaar.
Zo mogelijk nog opmerkelijker is dat ook de groep die meer bevoegdheden wil toekennen aan de gewesten en aan de gemeenschappen er fiks op achteruit gaat. In september wilden nog 32% van de Belgen meer bevoegdheden voor de deelstaten, nu zijn dat er nog 28%. In het Vlaams gewest krijgt deze stroming een forse dreun. Waren er drie maand geleden nog 43% “autonomisten”, dan zijn het er vandaag nog 36%. Daarbij evolueert dit cijfer in de richting van het “Waalse” en “Brusselse” cijfer (24% en 25%) En dat terwijl dit (in zijn meest radicale vorm dan nog wel) de officiële doctrine is van alle partijen aan de onderhandelingstafel.
Ondertussen kiezen – net als drie maanden terug – nog steeds 4 op de 10 Belgen ONVOORWAARDELIJK voor een “herstel van de unitaire staat, zonder gemeenschappen, noch gewesten” (vraagstelling: LLB) . En dat terwijl deze stroming niet één maal in de audiovisuele media aan bod is gekomen. Pittig detail is dat dit aantal in het noorden – 1 op 5 – hoger ligt dan het aantal separatisten. In het zuiden en Brussel ligt het aantal op liefst 1/2. Daarmee is en blijft het unitarisme de grootste politieke stroming in België, met dien verstande natuurlijk dat in de zes regeringen en negen parlementen die ons land “rijk” is geen enkele politicus dit politieke gedachtegoed vertegenwoordigt. En dan zijn er nog 10% van de Belgen die de situatie zoals vandaag wel goed vinden (een lichte stijging tov. september, in het Vlaams gewest een verdubbeling: 17%) en anderzijds 10% die geen mening hebben.
Kortom, meer dan 60% van de Belgen is unitaristisch of op zijn minst geen vragende partij voor een verdere staatshervorming in de richting van minder België, laat staan voor één die België afschaft. In het Vlaams gewest gaat het om net geen 50%, in de overige twee gewesten om een goede 70%.
Hoe langer men een struisvogelpolitiek voert, erop gericht om België meer te verdelen en de unitaristen en, meer algemeen, de verpletterende meerderheid Belgischgezinden monddood te maken, hoe bozer en rebelser de Belgen zullen worden. We hebben de politici hier al meermaals gewaarschuwd voor de gevolgen van zo’n scenario.
