In de Gazet van Antwerpen (22.10 jl.) geeft redacteur Paul Geudens ons een voorsmaakje van wat een Vlaams-nationale dictatuur zou kunnen zijn. Zijn hatelijk editoriaal, waarin hij o.a. oproept tot inperking van de vrije meningsuiting en deportatie van politieke tegenstanders slaat werkelijk alles. Uiteraard konden de vrienden van het Vlaams Blok en de N-VA de oorlogretoriek wel smaken.
Een bloemlezing:
“Daar (bij de N-VA) krijgen ze indruk dat de socialisten Bart De Wever willen uitroken en isoleren. Er is nu Vande Lanotte die tijd moet winnen, er is het voorstel van Onkelinx voor een noodregering, en er is last but not least Rudy De Leeuw (van het ABVV). Hij riep gisteren sp.a en Groen! op de N-VA links te laten liggen en een verbond te sluiten met de Franstalige partijen!”
Let op het uitroepteken aan het einde van zijn zin. Een verbond van Nederlands- en Franstalige partijen in het meertalige België is erger dan doodzonde voor de Vlaams-nationalisten. Maar daar stopt Geudens niet.
“Waar was Rudy De Leeuw op 13 juni? Op Mars? Heeft hij nog niet door dat de Vlaming zich heeft uitgesproken voor verandering? De ABVV-topman gaat zijn boekje ver te buiten. Zelfs een syndicale leider moet een democratische stemming respecteren.”
Wie de Vlaams-nationalisten niet volgt, gaat zijn boekje ver te buiten. Afwijkende opinies zijn niet alleen ongewenst, ze moeten ook verboden worden! Immers, zo gaat de redacteur verder:
“De partijen die hij oproept om met de Franstaligen te collaboreren, haalden bij de verkiezingen 21,5 procent van de stemmen. N-VA scoorde 27,8 procent…”
U leest het goed, er staat “collaboreren”, samenwerken met de vijand. De Franstalige partijen zijn, zo Geudens, de vijand. Geudens gaat voort:
“Globaal kan men stellen dat van alle Vlaamse kiezers bijna 80 procent vóór een grote staatshervorming is, met inbegrip van een sterk gewijzigde financieringswet.”
Deze bewering is natuurlijk pertinent onwaar. Alle heersende partijen zijn voor een grote staatshervorming. Dat betekent echter nog niet dat de “Vlaamse” – en bij uitbreiding Belgische – bevolking daarvan voorstander is. Alle peilingen tonen trouwens het tegengestelde aan, zelfs de N-VA heeft een pak unitaristen onder zijn kiezers. Geudens verliest vervolgens alle pedalen:
“Mijnheer De Leeuw mag natuurlijk standpunten verdedigen die hij meent te moeten verdedigen. Hij mag dromen en ijveren voor een terugkeer naar het unitaire België van de 19de eeuw, waar het Nederlands officieel niet bestond. Dat is zijn goed recht. Wanneer hij echter denkt zich boven de kiezer te kunnen stellen, dan is er wel een groot probleem. Dan geven we hem de raad te verhuizen naar Nood-Korea of China. Daar kan hij zijn ideologische en autocratische lusten botvieren.”
Een gematigde oproep van een vakbondsleider om de personenbelasting en de sociale zekerheid niet te splitsen, wordt bij Geudens een oproep voor een unitair België – ons niet gelaten, overigens. Wij wisten niet dat Rudi De Leeuw terug wilde naar de periode voor 1873, voor de eerste taalwet (en zelfs vanaf 1830 werden “Nederduitse” vertalingen van Franse teksten aangemoedigd en werden streektalen in o.a. provincie- en gemeenteraden gebruikt; het gebruik der talen was – en is – immers vrij). Toen waren … stakingen verboden! Maar goed, politieke tegenstanders horen, zo Geudens, niet in “Vlaanderen” thuis. Dat weten we dan ook weer!
