Er was een tijd dat betogingen om de taalgrens vast te leggen makkelijk duizenden mensen mobiliseerden. De toeschouwersaantallen op de zeer flamingantische Ijzerbedevaart, die ooit 50.000 mensen op de been kreeg, dalen jaar na jaar.
De bedevaart is trouwens gesplitst (in een nog radicalere “wake” en een “bedevaart”) en kan in het beste geval nog rekenen op iets meer dan duizend aanwezigen. Voor de verkiezingen was er nog een betoging voor de splitsing van B-H-V waar 5000 man kwam opdagen. Dit week-end betoogden er nog 500 man voor de splitsing te Linkebeek. Hun aantal werd zelfs nog overtroffen door de radicale francofonen. De carnavalsoptocht werd vervolledigd door het handvol rattachisten die de zeer “realistische” eis uiten om Wallonië, Linkebeek en Brussel bij Frankrijk aan te sluiten. De Belgen betogen en staken nochtans voor alles, voor loonsverhoging, voor arbeidsduurverkorting, voor meer personeel, tegen afdankingen… Maar nooit kwam iemand op straat voor de splitsing van de sociale zekerheid, van landbouw, van ontwikkelingssamenwerking, enz. Voor het tegendeel werd echter ook niet betoogd. Van deze collectieve apathie maken de politici dankbaar gebruik.
Op korte termijn is het mogelijk dat de tweetalige kieskring wordt gesplitst, dat de Senaat monddood wordt gemaakt door een nefaste hervorming en dat de deelstaten nog sterker worden dan ze al zijn, en België nog zwakker. Aan de basis hiervan ligt echter zeker niet de wil van het volk, maar wel de wil van de politici. Voor het merendeel van de mensen is de communautaire problematiek onbegrijpelijk geworden. Dat is niet hun fout, maar de schuld van perfide politici die weigeren de mensen het einddoel van hun hervormingen -een onafhankelijk Vlaanderen (Wallonië)- bekend te maken en de ernstige gevolgen uit te leggen van splitsingen voor het imago, de werking en de stabiliteit van België.
Het enige wat ons interesseert is echter: wat is de toekomst van deze mensen in een meertalige Europese Unie en in een meertalige wereld? Hun mobilisatievermogen hebben zij sedert lang in België verloren, en het valt niet te verwachten dat zij dit terug zullen verkrijgen. De beslissingen van vandaag worden genomen door multinationals, door de EU, door grootmachten zoals de VSA. Gaan separatisten verkondigen dat het volstaat eentalige vakbonden, partijen en parlementen te hebben om zich tegen mondiale onrechtvaardigheid te weren? Is de oplossing om ergens te staan in een grote wereld het kleine België nog kleiner te maken? Het is trouwens nog steeds een raadsel hoe men voor dialoog met migranten, met Spanjaarden, Grieken en Zweden in een meertalig parlement, maar steeds de onmogelijkheid van het samenbesturen met anderstaligen in België blijft benadrukken. Men moet zich geen illusies maken. De grenzen vervagen, Europa evolueert niet naar een statenbond, maar naar een Staat. We zullen geen behoefte meer hebben aan ouderwetse, separatistische folklore in B-H-V wanneer de EU morgen beslist dat Europese partijen overal in de Unie mogen opkomen. En in deze Europese Staat zullen er meertalige partijen zijn die beslissen over het lot van miljoenen. Belgen zouden dus het voortouw moeten nemen in deze ontwikkeling om van hun eigen land een echte, meertalige, democratie te maken, met nationale partijen als de BUB. Communautaire problemen uit het verleden spelen geen rol. Bart De Wever (N-VA) beweerde dit week-end op nachtwacht (vrt) dat het herstellen van een Belgische democratie (met federale partijen) hetzelfde zou zijn als mensen die gescheiden zijn weer samen te brengen. Laten we even aannemen dat de taalgroepen in België en hun vertegenwoordigers inderdaad “gescheiden” zijn -wat de voorgangers van mensen als De Wever trouwens gewild hebben; is het dan ook relevant om, a fortiori, te zeggen dat Frankrijk en Duitsland na 1945 best soevereine staten gebleven waren en geen Europees integratie moesten beginnen?
