FRANS-DUITSE INMENGING
Het feit dat de politiek-communautaire spanningen in België zo hoog oplopen heeft ook te maken met de invloed van de Fransen en de Duitsers. Zij hebben er zeker mee voor gezorgd dat er vandaag zoveel institutionele heibel is.
Zulk een stelling is misschien verwonderlijk op het eerste zicht, maar is dat bij nader inzien niet. Het kleine België werd al snel na zijn onafhankelijkheid één van de sterkste industriële naties van de wereld, na Duitsland en vervolgens ook de Verenigde Staten. België had toegang tot belangrijke grondstoffen in zijn kolonie Congo vanaf 1908. Ook na de Tweede Wereldoorlog herstelde België zich snel van de oorlogscrisis en bouwde het zijn economie uit tot één van de sterkste van Europa met de schitterende Wereldtentoonstelling van 1958 als hoogtepunt. Dat stak de ogen uit.
Zo werd het Vlaams-nationalisme grotendeels geïmporteerd door de Duitse bezetter tijdens de eerste wereldoorlog. Er bestaan daar historische bewijzen van. Vóór de Grote Oorlog waren de flaminganten niet voor de splitsing van het land en merendeels unitaristisch. Tijdens de oorlog echter hebben de Duitsers de hardste flaminganten actief ondersteund en geradicaliseerd in het kader van hun “Flamenpolitik”, die leidde tot het “aktivisime”, de eerste vorm van Vlaams-nationalisme. Zo werd het flamingantisch separatisme geboren en het zou ons niet meer verlaten tot vandaag.
Bovendien werd de plotse opgang van de Vlaamse beweging in de jaren 60 beïnvloed door het aan de macht komen van De Gaulle in Frankrijk in 1958. De Belgische historicus Vincent Dujardin zei hierover onlangs (« Saga Belgica », Le Soir juni 2008) :
« Volgens verslagen van de staatsveiligheid zou [de Franse President De Gaulle] onrechtstreeks de aanhangers van “Walen buiten” gefinancierd hebben, wat er de Belgische regering toe gebracht heeft zich te verzetten tegen zijn bezoek aan België in 1968. »
Men weet trouwens wat hij in Quebec (Canada) heeft gedaan via parallelle diplomatieke kanalen (zie zijn uitroep « Québec libre ! » voor een menigte in Quebec in 1968). De Canadese regering heeft toen nog officieel geprotesteerd bij de Franse wegens ontoelaatbare en geheime inmenging in de binnenlandse zaken van een andere staat. Frankrijk heeft dan ook een geheime invloed gehad op de separatistische beweging in België die beslissend kan geweest zijn.
Misschien bestaat deze invloed vandaag nog. Er zijn immers geruchten over een speciale cel op het Franse ministerie van buitenlandse zaken op de Quai d’Orsay in Parijs die zich uitsluitend met “la Wallonie” zou bezig houden. Bovendien worden Belgische “attachisten” graag ontvangen in de Franse senaat zoals enkele jaren geleden gebeurd is zonder dat iemand in België zich daar vragen heeft bij gesteld. In elk geval is het voeren van propaganda tegen de Belgische staat met buitenlandse hulp een strafbaar delict (artikel 135bis van het Strafwetboek).
Natuurlijk zeggen we niet dat het allemaal de fout is van de Fransen en de Duitsers. Deze konden immers niet versterken wat niet reeds bestond. Bovendien werd het Vlaams- en francofoon nationalisme ook sterk aangewakkerd door ons tweeledig federaal systeem en door de parti- en mediacratie. Maar het lijkt ons duidelijk dat die twee buurlanden een versterkende rol hebben gespeeld in het kader van een bipolair conflict dat al aanwezig was. De reden hiervoor was natuurlijk de jaloersheid jegens een kleine, maar (te) rijke buur.Bovendien kan die invloed cruciaal geweest zijn omdat ze heeft plaats gevonden op een moment dat het Vlaams-nationalisme onbestaande was (eerste wereldoorlog) of stervend (jaren 50).
De separatistische beweging in België is dus voor een deel het resultaat van een Duitse en vervolgens Franse inmenging uit jaloezie ten opzichte van de kleine, maar economisch (te) sterke buur. Het is mogelijk dat zonder deze invloed de Belgische communautaire kwestie had kunnen geregeld worden in het kader van een unitair België.
INGERENCE FRANCO-ALLEMANDE
Le fait que les tensions politico-communautaires soient si importantes en Belgique tient aussi à l’influence des Français et des Allemands. Ils ont sûrement contribué à la problématique actuelle.
Une telle thèse peut paraître surprenante de prime abord, mais ne l’est pas si l’on regarde les choses de plus près. La petite Belgique devenait rapidement après son indépendance sur le plan économique l’une des nations les plus fortes du monde après l’Allemagne et ensuite les Etats-Unis. La Belgique disposait d’un accès facile à des matières premières importantes dans sa colonie, le Congo, depuis 1908. Aussi après la deuxième guerre mondiale, la Belgique s’est facilement rétablie de la crise de guerre et est de nouveau devenue l’une des économies les plus fortes de l’Europe. L’apogée en était la magnifique exposition universelle de 1958. Cela a suscité bien des convoitises.
Il faut en effet se rappeler que le nationalisme flamand a été essentiellement importé par l’occupant allemand durant la première guerre mondiale. Des preuves historiques en existent. Avant la Grande Guerre, les flamingants n’étaient pas pour la scission du pays et majoritairement unitaristes. En revanche, lors de la guerre, les Allemands ont activement soutenu et radicalisé les flamingants les plus durs dans le cadre de leur « Flamenpolitik », qui était à la base de « l’activisme », c’est-à-dire la première forme de nationalisme flamand. Ainsi, le séparatisme flamingant était né et il nous quitterait plus jusqu’aujourd’hui.
De plus, la résurgence subite du mouvement flamand dans les années 60 a été influencée par l’arrivée au pouvoir de De Gaulle en France en 1958. Selon l’historien belge, Vincent Dujardin (« Saga Belgica », Le Soir juin 2008) :
« D’après des rapports émanant de la Sûreté, [le Président De Gaulle] aurait de façon indirecte financé les partisans du “Walen buiten”, ce qui a conduit le gouvernement belge à s’opposer à une visite de sa part en Belgique en 1968. »
On sait d’ailleurs ce qu’il a fait au Québec (Canada) via des canaux diplomatiques parallèles (on se souvient de son slogan « Québec libre ! » prononcé devant une foule québécoise en 1968). A l’époque, le gouvernement canadais a officiellement protesté contre cette ingérence intolérable et secrète de la France dans les affaires intérieures d’un autre pays. La France a donc eu une l’influence secrète sur le mouvement séparatiste belge qui peut avoir été décisive.
Peut-être, cette influence existe encore à l’heure actuelle. Il y a en effet des rumeurs sur l’existence d’une cellule spéciale au ministère des affaires étrangères Quai d’Orsay à Paris qui s’occuperait exclusivement de “la Wallonie”. De plus, des « attachistes » belges sont les bienvenus au sénat français où ils ont été accueillis il y a quelques années sans que quelqu‘un en Belgique ne s’en soit ému. De toute façon, le fait de mener une propagande contre l’Etat belge avec de l’aide étrangère constitue un délit punissable (l’article 135bis du Code pénal).
Bien sûr, nous ne disons pas que tout est la faute des Français ou des Allemands. Non, car ceux-ci ne pouvait pas renforcer ce qui n’existait pas encore. De plus, les nationalismes flamand et francophone ont été également fort attisés par notre système fédéral bipolaire et par la parti- et médiacratie. Mais il nous semble clair que ces deux pays limitrophes ont joué le rôle de catalyseur d’un conflit bipolaire déjà existant. La raison était bien entendu la jalousie à l’égard d’un petit voisin (trop) riche. De plus, cette influence peut avoir été décisive car au moment où elle a eu lieu, le nationalisme flamand était inexistant (première guerre mondiale) ou moribond (années 50).
Morale de l’Histoire : le mouvement séparatiste en Belgique est donc en partie le résultat d’une ingérence allemande puis française née de la jalousie à l’égard d’un petit voisin économiquement (trop) fort… Il est possible que, sans cette influence, la question communautaire eût pu être réglée définitivement dans le cadre d’une Belgique unitaire.
