HET ANTI-SEPARATISTISCH MANIFEST VAN DE CROO : LOVENSWAARDIG, MAAR NIET ERG GELOOFWAARDIG
Op 17 november 2008 nam de B.U.B. kennis van het verschijnen van het manifest van Herman De Croo (OPEN VLD): “België barst?”. De oud-voorzitter van de Kamer van Volksvertegenwoordigers houdt een pleidooi tegen separatisme en tegen het confederaal model. De brochure is zonder twijfel een stap in de goede richting waar de B.U.B. zich over verheugt. Maar is het genoeg? En is het geloofwaardig?
Enkele bedenkingen:
1) Het is lovenswaardig dat een politicus van een traditionele partij een anti-separatistische en anti-confederalistische brochure schrijft (het confederalisme is immers een omfloerste vorm van separatisme). Laat er geen twijfel over bestaan : de B.U.B. feliciteert de Heer De Croo en hoopt dat hij verder gaat op de ingeslagen weg. Maar Decroo heeft wel 12 jaar vertraging: reeds in 1996 schreef de Coudenberggroep een boek, genaamd “Cost of non-Belgium : de meerwaarde van het federale België.”, uitgegeven bij Roelarta. Ondertussen is de Belgische beweging wel wat geëvolueerd en werd het taalfederalisme al grondig in vraag gesteld, onder andere door de B.U.B..
2) We stellen we vast dat De Croo in wezen zegt dat het onmogelijk is om België te splitsen. De Belgische eenheid moet dus, volgens hem, bij gebrek aan beter, behouden blijven. Dat wil zeggen dat deze eenheid moet bestaan louter omwille van de onmogelijkheid om het koninkrijk te splitsen. Welnu, we begrijpen niet waarom het onmogelijk zou zijn om het land te splitsen, gelet op het feit dat “onze” politici reeds vele initiatieven in die richting, staatshervormingen genoemd, genomen hebben. Deze zijn door hun wezen zelf uitingen van separatisme. Wat meer is, het feit dat iets niet realiseerbaar is, vormt op zich geen argument om het niet trachten te verwezenlijken. Derhalve dienen de separatistische argumenten op een meer wetenschappelijke wijze bestreden te worden!
3) De B.U.B. is de mening toegedaan dat de Heer De Croo zijn eigen these ondergraaft. Hij pleit voor een doorgedreven staatshervorming, dus voor meer autonomie voor de gewesten en taalgebonden gemeenschappen. Net als zijn partij, wil De Croo nog verder de federale bevoegdheden – vandaag al tot het strikte minimum herleid – uithollen. Vanzelfsprekend zal deze gang van zaken zonder enige twijfel leiden naar een compromisloos separatisme, hetgeen precies de antithese van zijn doelstelling is.
4) Hoe is de geloofwaardigheid van de pro-Belgische stroming binnen de traditionele partijen? Laten we niet vergeten dat in de periode, lopende van 1999 tot 2003 meerdere bevoegdheden onder een liberale Eerste Minister (Guy Verhofstadt) gesplitst werden, te weten: landbouw, de gemeente- en provinciewet, buitenlandse handel en wapenexport. In 2001 stemden de liberalen toe met meer fiscale autonomie voor de regio’s (onder andere wat de erfenisrechten betreft). Maar er is meer. Vanaf het begin van 2008 bestaat er, op initiatief van OPEN VLD, een Octopus-akkoord, gesloten – zoals steeds – achter gesloten deuren. Dit akkoord bevat onder andere de splitsing van de wegcode, van het huurrecht, van telecommunicatie, van verscheidene federale instellingen en daar stopt het niet eens!
5) Herinneren we eraan dat, volgens de partij van de Heer De Croo, verscheidene bevoegdheden gesplitst moeten worden. Mobiliteit, de arbeidsmarkt, de wetenschappelijke politiek enz. Het is een lange lijst. Verscheidene liberale excellenties blinken uit door hun ultra-nationalistisch gedrag: M. Keulen (taalracisme), Willy Dewaele, burgemeester van Lennik (verbod op Belgische vlaggen in zijn gemeente), P. Vankrunkelsven (protocollaire monarchie). Waar blijft trouwens de liberale verontwaardiging omtrent de splitsing van de KBVB – de Heer Vanhengel is hier een gelukkige uitzondering – of de kritiek van OPEN VLD op de nationalistische en centralistische voorstellen van de Franstalige liberalen (afschaffing der provincies)?
Slotsom :
Het manifest van de Heer De Croo is voorzeker lovenswaardig, maar ver van waterdicht door zijn onvolledig en weinig geloofwaardig karakter.
De taalnationalisten stellen de geboorte van een volksbeweging die tegen de stroom inroeit vast en bij sommigen onder hen doet zich een acute opstoot van Belgischgezinde voorstellen gevoelen. Natuurlijk juicht de B.U.B. deze anti-separatistische voorliefde toe, maar we blijven waakzaam. Inderdaad is het “palmares” van “onze politici” ons genoegzaam bekend. Zij zijn zélf verantwoordelijk voor de huidige impasse. We zijn toeschouwers van een “fin de régime”, waarbij politieke mannen en vrouwen hun vege huid pogen te redden en hun eigen politieke toekomst veilig trachten te stellen. Opgesloten in de particratische en nationalistische kooien, waaruit een bevrijding voor hen uiterst moeilijk is – gegeven dat ze er al zin in hebben – lanceren ze een bont allegaartje van voorstellen, waarbij wel de symptomen, maar niet de kwaal zelf behandeld wordt. Inderdaad, de echte oorzaken van de politiek-communautaire problemen zijn het taalnationalisme, het federalisme, de particratie en de mediacratie en het is hoogst twijfelachtig dat zij die de problemen in het leven riepen hieraan op daadkrachtige wijze kunnen verhelpen.
Alleen de afschaffing zonder omwegen van het dure, ingewikkelde, inefficiënte, racistische, discriminerende, anti-democratische, anti-progressieve, asociale, ingaande tegen de geest van de Grondwet en onze tradities, ‘s lands stabiliteit en welvaart bedreigende, polariserende, anti-Belgische, anti-Europese en anti-globalistische federalisme vormt de waarachtige oplossing. Slechts een unitair België, gedecentraliseerd op basis van de negen, historische provincies, tolerant en solidair dat de individuele meertaligheid en de strijd tegen het taalnationalisme hoog in het vaandel draagt – zoals de B.U.B. dat sedert 2002 doet – vormt de enige uitgangsweg uit deze belachelijke institutionele crisis die nu al 40 jaar duurt!
LE MANIFESTE ANTI-SEPARATISTE DE DECROO : LOUABLE, MAIS PAS TRES CREDIBLE
Le 17.11.2008, le B.U.B. a pris connaissance de la parution du manifeste de Herman Decroo (VLD), « Que la Belgique crève ? ». L’ancien président de la Chambre des Représentants plaide contre le séparatisme et contre le modèle confédéral. La brochure est décidemment un pas dans la bonne direction et le B.U.B. s’en réjouit. Mais est-ce assez ? Est-ce crédible ?
Quelques réflexions :
1) Il est louable qu’un politicien d’un parti politique traditionnel écrive une brochure anti-séparatiste et anti-confédéraliste (n’oublions pas que le confédéralisme n’est qu’une forme masquée de séparatisme). Que les choses soient claires : le B.U.B. félicite Monsieur Decroo et espère qu’il continuera dans la même voie. Mais Decroo accuse aussi un retard de 12 ans: déjà en 1996, le groupe du Coudenberg a écrit un livre, nommé the “Cost of non-Belgium : de meerwaarde van het federale België.”, édité en néerlandais par Roelarta. Entretemps, le mouvement belge a cependant évolué et le fédéralisme linguistique a déjà été profondément mis en cause, notamment par le B.U.B..
2) Néanmoins, on constate que De Croo dit essentiellement qu’il est impossible de scinder la Belgique. Il faut donc, selon lui, conserver l’unité belge « par défaut », donc uniquement en raison du fait qu’il soit impossible de scinder le royaume. Or, on ne voit pas pourquoi il serait impossible de scinder le pays car « nos » politiciens ont déjà pris beaucoup d’initiatives en ce sens, c’est-à-dire les réformes de l’Etat, qui constituent déjà, par leur nature même, des manifestations de séparatisme. Qui plus est, le fait que quelque chose ne soit pas faisable, n’est pas un argument en soi pour ne pas tenter de le réaliser. Les arguments séparatistes doivent donc être combattus de façon plus scientifique !
3) Le B.U.B. estime que Monsieur De Croo autodétruit sa propre thèse. Il plaide pour une réforme de l’Etat poussé, donc vers plus d’autonomie pour les régions et communautés linguistiques. Tout comme son parti, De Croo veut liquider davantage les compétences fédérales (qui sont déjà réduites au strict minimum). Or, ce processus aboutira inévitablement à un séparatisme pur et dur, exactement l’antithèse de ses propos.
4) Quelle est la crédibilité du courant pro-belge dans les partis traditionnels ? N’oublions pas que dans la période de 1999 à 2003, plusieurs compétences ont été scindées sous un Premier Ministre libéral (Guy Verhofstadt), à savoir : l’agriculture, la loi communale et provinciale, le commerce extérieur et l’exportation des armes. En 2001, les libéraux ont accepté plus d’autonomie fiscale pour les régions (e.a. au niveau des droits de succession). Mais ce n’est pas tout. Depuis début 2008, il existe à l’initiative de l’OPEN VLD un accord Octopus, conclu à huis clos (comme toujours), et qui contient notamment la scission du code de la route, du droit du bail, de l’énergie, des télécommunications, de plusieurs institutions fédérales et on en passe !
5) Rappelons que, selon le parti de Monsieur De Croo, plusieurs compétences doivent être scindées. La mobilité, le marché de l’emploi, la politique scientifique etc. La liste est longue. Plusieurs excellences libérales excellent dans un comportement ultra-nationaliste : M. Keulen (racisme linguistique), Willy Dewaele, bourgmestre de Lennik (interdiction des drapeaux belges dans sa commune), P. Vankrunkelsven (monarchie protocollaire). Où reste d’ailleurs l’indignation libérale quant à la scission de l’URBSFA – Monsieur Vanhengel étant une heureuse exception – ou la critique de l’OPEN VLD sur les propos nationalistes et centralistes des libéraux francophones (suppression des provinces) ?
Conclusion :
Le manifeste de Monsieur Decroo est certes louable, mais pêche par son caractère incomplet et peu crédible.
les nationalistes linguistiques constatent la naissance d’un mouvement populaire en contre-sens et certains ressentent le besoin urgent de défendre des propos pro-belges. Le B.U.B. applaudit évidemment cet engouement anti-séparatiste, mais reste vigilant. On connait en effet le « palmarès » de « nos » politiciens, qui sont eux-mêmes responsables de l’impasse actuelle. On assiste à une fin de régime où les hommes et femmes politiques essayent de sauver leur peau et d’assurer leur propre avenir politique. Enfermés dans les cages de la particratie et du nationalisme dont ils ont beaucoup de mal à se libérer – pour autant qu’ils en aient l’envie -, ils lancent des propos tous azimuts qui ne traitent que les symptômes, mais pas les maux. En effet, les vraies causes des problèmes politico-communautaires sont le nationalisme, le fédéralisme, la particratie et la médiacratie et il est fort douteux que ceux qui ont créé les problèmes puissent y remédier de façon efficace.
Seule l’abrogation pure et simple du système fédéraliste couteux, complexe, inefficace, raciste, discriminatoire, antidémocratique, contraire à nos traditions, anti-progressif, asocial, contraire à l’esprit de la constitution, menaçant la stabilité et la prospérité du pays, polarisant, anti-belge, anti-européen, anti-globaliste … constitue la véritable solution. Seule une Belgique unitaire, décentralisée sur la base des neuf provinces historiques, tolérante et solidaire, prônant – comme le B.U.B. le fait depuis 2002 – le multilinguisme individuel et la lutte contre le nationalisme forme l’unique porte de sortie de cette crise institutionnelle ridicule qui dure déjà depuis 40 ans !
