HET UNITAIRE BELGIE HERSTELLEN
Crisissen bieden kansen. De verschrikking van de Tweede Wereldoorlog leidde tot de creatie van de Verenigde Naties. De oliecrisis van de jaren 70 heeft ons gedwongen tot een zuinigere aanwending van het overheidsgeld. De stagnatie van de communistische economieën mondde uit in een vrijer, verenigder en welvarender Europa. De boycot van Zuid-Afrikaanse producten veroorzaakte het einde van de etnische apartheid. Zo ook kan de huidige Belgische institutionele crisis leidden tot de creatie van een nieuw unitair en tweetalig België.
Crisissen confronteren ons meer dan anders met ons verleden en onze toekomst. Ze leiden tot diepgaande reflecties over onze oorsprong en onze bestemming. Zo stellen velen vandaag vast dat het België van 1830 niet uit de lucht is komen vallen. Dat het een geschiedenis heeft die teruggaat tot de Romeinse tijd en vooral de middeleeuwen. Dat de vorstendommen, die later de provincies zijn geworden, altijd een belangrijke rol hebben gespeeld in onze geschiedenis en bij de vorming van de Belgische staat. Men ontdekt ook dat het unitaire België van 1830 tot 1970 al bij al zeer goed werkte. Dat het lange periodes van stabiliteit en welvarendheid heeft gekend, weliswaar tweemaal onderbroken door Duitse invallers. Dat de Belgische staat zeer vroeg het ontluikende Nederlands heeft erkend als tweede nationale taal. Dat het federalisme een eis was van een minderheid regionalisten in het zuiden en een minderheid communautaristen in het noorden, die destijds geholpen werden door een voorbijgestreefde levensbeschouwelijke strijd tussen een katholiek noorden en een meer socialistisch zuiden. Dat de splitsing van de media en de politieke partijen een belangrijke rol hebben gespeeld bij de opdeling van de Belgische staat door de verschillende staatshervormingen van 1970 tot 2001.
Voorts stelt men vast dat dit taalfederalisme de structuur van de Belgische staat heel wat ingewikkelder heeft gemaakt en het bestuur ook veel duurder is geworden en uiteindelijk inefficiënter. Het federalisme heeft ook de spanningen tussen de extremisten en de politici aangewakkerd in plaats van ze te verminderen en heeft de Belgen nog meer van de politiek doen vervreemden. En last but not least heeft het federalisme de ongelijkheid tussen de Belgen vergroot omdat het het ongrondwettelijk en antihumanistisch principe heeft ingevoerd volgens hetwelk de Belgen niet altijd meer gelijk zijn voor de wet. De aangekondigde zesde staatshervorming gaat de hierboven geschetste problematiek alleen maar verscherpen…
Uiteindelijk komt men tot het besluit dat 40 jaar federalisme genoeg waren om ons te overtuigen van het feit dat dit systeem niet aangepast is aan ons land en dat zijn creatie een grote historische fout was die de Belgen zo snel mogelijk moeten rechtzetten opdat België opnieuw één en welvarend wordt. Zo niet zullen de Belgen in chaos vervallen en zullen ze onbeduidend worden in een wereld die niet op ons wacht. De vaststelling is duidelijk. Nu nog de nodige politieke moed !
RETABLIR LA BELGIQUE UNITAIRE
Les crises offrent des occasions. Les horreurs de la Deuxième Guerre Mondiale ont entraîné la création des Nations Unies. La crise pétrolière des années 70 nous a forcés à une utilisation plus économique des deniers publics. La stagnation des économies communistes a débouché sur une Europe plus libre, plus unie et plus prospère. Le boycott des produits sud-africains a occasionné la fin de l’apartheid ethnique. De la même façon, la crise institutionnelle actuelle peut mener à la création d’une nouvelle Belgique unitaire et bilingue.
Les crises nous confrontent plus qu’autrement avec notre passé et notre avenir. Elles mènent à des réflexions en profondeur sur notre origine et notre destin. Ainsi, nombreux sont ceux qui se rendent compte aujourd’hui que la Belgique n’était pas tombée du ciel en 1830. Qu’elle a une histoire qui remonte à l’époque romaine et surtout au moyen âge. Que les principautés, qui sont devenues plus tard les provinces, ont toujours joué un rôle important dans notre histoire et dans la formation de l’Etat belge. On découvre aussi que la Belgique unitaire de 1830 et 1970 fonctionnait, tout compte fait, très bien. Qu’elle connaissait de longues périodes de stabilité et de prospérité, deux fois entrecoupées par des envahisseurs allemands. Que l’Etat belge a reconnu très tôt le néerlandais naissant comme deuxième langue nationale. Que le fédéralisme était une exigence d’une minorité de régionalistes au sud et une minorité de communautaristes au nord, aidés d’une rivalité confessionnelle dépassée entre un nord catholique et un sud plus socialiste. Que la scission des médias et des partis politiques ont joué un rôle primordial dans la division de l’Etat belge par les différentes réformes de l’Etat de 1970 à 2001. On se rend compte que ce fédéralisme linguistique a fort complexifié la structure de l’Etat belge, qu’il a rendu la gestion plus chère et finalement plus inefficace. Qu’il a exacerbé les tensions entre les extrémistes et les politiciens au lieu de les réduire et qu’il a éloigné les Belges davantage de la politique. Et last but not least, le fédéralisme a creusé l’inégalité entre les Belges en posant le principe inconstitutionnel et anti-humaniste que les Belges ne sont plus toujours égaux devant la loi. La sixième réforme de l’Etat annoncée ne va qu’aggraver cette problématique…
Finalement, on arrive à la conclusion que 40 ans de fédéralisme ont suffi pour nous convaincre que ce système n’est pas adapté à notre pays et que sa création était une grande erreur historique que les Belges doivent rectifier au plus vite pour que la Belgique retrouve son unité et sa prospérité. Sinon, les Belges tomberont dans le chaos et deviendront insignifiants dans un monde qui ne nous attend pas. Le constat est clair. Maintenant il faut encore le courage politique !
