De laatste tijd worden we overstelpt met de berichtgeving omtrent de oorlog in Irak. Een oorlog die er, spijts de krachtdadige houding van ons land, Frankrijk en Duitsland, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid toch komen zal.
Het zou voor Bush en zijn administratie een enorm gezichtsverlies zijn mocht de gehele mobilisatie en campagne voor niets geweest zijn. In deze hele discussie werden de laatste tijd nogal wat betogingen voor de vrede georganiseerd. Wat op zich uiteraard goed is, want geen zinnig mens spreekt zich uit voor oorlog. Toch vallen hier twee bedenkingen bij te maken: ten eerste de betogingen lijken op een bepaald moment wel over te slaan naar een ‘pro-Irak’, zelfs ‘pro-Saddam’ strekking, én spelen in op een soort primair Anti-Amerikanisme, wat ook niet bepaald opperbest is.
(Extreem?-)links neemt gewoontegetrouw het voortouw in deze marsen, wat uiteraard hun goed recht is. Ondertussen was het voor vele politici weer eens een kans om te laten zien hoe pacifistisch ze wel zijn. Zagen we daar weer niet Anciaux? De groenen? Kortom: dezelfde mensen die de vaandeldragers of waterdragers zijn van het nationalisme in België? Een oud verhaal, dat we maar al te goed kennen: Alle middelen zijn goed om het doel te bereiken. Om verder te gaan op betogingen: Op 27 februari betoogt de extreem-rechtse studentorganisatie NSV die nog als vanouds onder de Pangermaanse zwart-wit-rood kleuren opstapt te Leuven. Het thema is ‘Leuven Vlaams’. Nogal laat, maar goed, sommigen zijn nu eerder traag van begrip. Het gaat hem wederom om dezelfde (vermoeiende) toogpraat tegen de “anti-Vlaamse politiek” (hoezo?) van paarsgroen, een frase die het VB, de N-VA, de VVB etc… graag huldigen. En wederom zullen linkse splinterpartijen (Trotskisten, Stalinisten,Marxisten…) de tegenbetoging leiden. Dat zegt veel over de sfeer waarin dit land aan het begin van deze eeuw verkeert. Oude vetes die al decennialang welig tieren zijn blijkbaar nog steeds niet uitgevochten. Extremen bestrijden elkaar. Want – laten we eerlijk zijn- tussen de doelstellingen van de linkse hardliners, een collectivisering van de economie en staatsalmacht en de ultranationalistische solidaristische reflexen van groepen zoals het NSV bestaat fundamenteel geen verschil. Het zijn beiden extremen.
De echte sociaal-democratie, die zowel aan overheidsregulering als aan de vrije markteconomie een kans geeft is vooralsnog nog niet voldoende slagvaardig in dit land om een tegengewicht te bieden voor de twee extremismen, waarvan slechts één een toekomst heeft, en u weet hetwelke. Ondertussen kunnen we mijmeren over de oorlog in Irak en zeggen dat het toch wel godgeklaagd is dat organisaties zoals de NSV nog bestaan… Ja? En dan? Wat brengt dat ons vooruit?. Het is eerder aan ons om een voorbeeld te nemen aan hun strijdvaardigheid, het is aan ons om een voorbeeld te nemen aan de uitmuntende organisatie van de Vlaamse Beweging die erin slaagt om met een infieme minderheid het Belgisch politieke leven te domineren. Nee, de N-VA – met of zonder Walter Capieau overigens- heeft geen toekomst. Het Vlaams Blok en de Franstalige Rattachisten hebben dat wel. Internationalisme is mooi, maar het moet doelmatig zijn. Laten we eerst in eigen land beginnen met het uitbouwen van een meer solidaire samenleving. Daarvoor staan we borg.
