Wanneer een gesloten beweging haar toppunt bereikt, volgt meestal haar vrije val. Dit is nu het geval voor het Vlaams-nationalisme. Het plafonneert. Tegelijkertijd lijkt er voor België een crisis die zijn weerga niet kent voor de deur te staan. “België barst!” Zo klinkt het nu dus ook binnen de VLD.
Zoiets was te verwachten en we zijn dan ook in het geheel niet verrast. We maken ons wel de bedenking over de interne levensvatbaarheid van een partij die in twee helften gescheurd is: een federalistisch/unitaristische en een confederaal-separatistische. Met deze wending van de Vlaamse liberalen bereikt het ongeremd nationalisme zijn voorlopig paroxysme. Voorlopig. Want wat staat er ons nog te wachten? Wanneer Karel De Gucht zegt dat “De Franstaligen mentaal misschien niet in staat zijn geld te beheren” (dixit na partijcongres) moet men zich toch ernstige bedenkingen beginnen te maken bij de gemoedst oestand van onze politici. Dit is waanzin. De échte winnaar hier is de oude VU. Haar neergang is omgekeerd recht evenredig met de nationalistische opgang in alle Vlaamse partijen op de groenen en gedeeltelijk de socialisten na.
De partijen moeten goed beseffen dat men niet kan blijven splitsen, tot de burger op een dag wakker wordt in een staat die hij nooit gewild heeft. Om nog maar te zwijgen van de institutionele (revolutionaire?) chaos die eruit voort kan vloeien. Je kàn nu eenmaal niet een staat die bijna 200 jaar oud is en in de kern van Europa ligt “zomaar” afbreken. Zoiets heeft altijd zeer ernstige gevolgen. Beseft men eigenlijk nog wel waar men mee bezig is? Of heeft men het zo druk met van congres naar vergadering te hollen, opgesloten in een politiek karkas dat men volslagen géén voeling meer heeft bij de gewone burger?
In een representatieve democratie dienen de partijen representatief te zijn, zij moeten m.a.w. in min of meerdere mate vertolken wat er onder de bevolking leeft. De Vlaams-nationalisten zijn erin geslaagd deze band tussen de natie en haar vertegenwoordigers te verscheuren. De traditionele Vlaamse partijen prediken nu allen punt één van het Vlaams Blok: Vlaamse onafhankelijkheid.
Dat is een zeer ernstige evolutie. Er is dringend nood aan een nationaal alternatief, waarin mensen ongeacht hun strekking zich kunnen thuisvoelen. Wij hopen en geloven dat de B.U.B. zulk een alternatief vormen zal. Het is nog niet te laat. Maar we moeten wel nu iets doen. Immers, zoals eerder gezegd, de engdenkende nationalistische beweging zit aan haar hoogtepunt, ze kunnen niet verder in hun standpunten. Aan ons om haar te ontmaskeren en ten val te brengen. In het oog van de storm beseffen we dat na de zwaarste crises de mooiste overwinningen tot stand komen.
