De grote fout die Belgischgezinden in het verleden maakten en vandaag nog maken is het vervallen in enerzijds een soort passief optimisme (‘het is allemaal nog niet zo erg’), en anderzijds een eindeloos negativisme (‘we kunnen er toch niets meer aan doen’). Dit nu zijn de twee extremen. Daartussen ligt de middenweg. De massa mensen die eerder onverschillig zwerven, pro-België als het erop aankomt, maar veelal zwijgend. Défaitisme maakt zwak, passief blijven is dodelijk. Er is geen zo’n makkelijke prooi dan deze die passief blijft. Een dier dat weet dat het zal sterven kan nog lelijke klappen uitdelen, een dier ingeslapen is, zal bij een aanval een stille dood sterven.
Vandaag reeds zijn wij de tegenaanval begonnen. Aangewakkerd door een heilig geloof in de democratische waarden bundelen wij thans de krachten om het misdadige nationalisme te vernietigen. Er is niets vreselijker dan mensen tegen elkaar op te zetten, dan haat en verdeeldheid te zaaien. De maskers kunnen dan wel economisch, sociaal of progressief zijn, in se gaat het bij onze tegenstrevers steeds om hetzelfde: het niet willen aanvaarden van tegenstellingen in een maatschappij. Vanuit allerlei hoek horen we weer ‘krijgshaftige’ taal: Vlaanderen hier, Vlaanderen ginder Vlaanderen moet meer autonomie krijgen, Vlaanderen moet dringend een volwaardige deelstaat worden, Vlaanderen is dit en dit en ook dat…
Een tekstje ter illustratie (van de hand van een onbekende nationalist):
Een nieuw Europa zonder België
“De Europese Unie staat voor een moeilijke taak met de toetreding van enkele Oost-Europese landen binnenkort. Het bestuur, dat hedentendage al inefficiënt is, zal dan onmogelijk worden.
Europa moet opgedeeld worden in cultuurgebieden : een Romaans, Germaans en Slavisch cultuurgebied. Want het zijn deze gebieden die tegenwoordig een gordijn door de Unie trekken. De cultuurgebieden zelf moeten worden opgedeeld in taalgebieden, want het is duidelijk dat taal mensen bindt.
In de gebieden dient men een meerderheids-stelsel te hanteren, maar in de EU dient het vetorecht van de 3 cultuurgebieden te gelden.
Om de opdeling van de Unie in cultuur-gebieden mogelijk te maken, moet Belgie onherroepelijk splitsen. Vlaanderen bij Nederland en Wallonie bij Frankrijk. Einde van België, nieuw Europa”
Wat Vlaanderen in werkelijkheid is, en Wallonië trouwens ook, is een onbeduidende regio in West-Europa dat maar bestaat bij de gratie van België, zelf oppervlaktegewijs een klein land. Ere wie ere toekomt, onze tegenstrevers hebben het de voorbije dertig jaar ‘goed’ gedaan. Een labyrinth van deelregeringen en –parlementen geschapen om dan post factum te komen zeggen dat hun eigen monster van Frankenstein niet werkt, de nationale partijen opgesplitst, de bevolking – zonder succes overigens – tegen elkaar opgezet. Maar zoals gewoonlijk bestaat de perfecte misdaad niet. Wat we vandaag meemaken is dat enerzijds de nationalisten meer hebben afgebeten dan ze kunnen kauwen (zoals de Engelsen zouden zeggen), te snel willen gaan, en dat anderzijds langzaam maar zeker de Belgischgezinde krachten zich bundelen.
Wij zijn niet overdreven optimistisch. Wij weten wat we kunnen en wat we vandaag nog niét kunnen. Maar wij weten dat de slingerbeweging van de geschiedenis zich langzaam maar zeker keert tegen de kleine kliek van separatisten die zich in de (vooral Vlaamse) partijen verankerd heeft. Wij zijn er ons bovendien terdege van bewust dat ook wij, en daarmee bedoelen wij alle Belgischgezinde krachten, kunnen verliezen. Zoiets ontkennen zou een fatale blunder zijn, maar er hartstochtelijk in geloven nog meer. De fouten uit het verleden zullen niet meer herhaald worden. Onze solide onderbouw en ons stevig intellectueel discours zal onze tegenstanders uiteindelijk de benen afsnijden. Ondanks de vele crises die er ons nog te wachten staan zal de historische evolutie ons gelijk geven. In een globaliserende wereld is er geen plaats meer voor oubollig en racistisch nationalisme. Onze tegenstanders willen terug naar de feodaliteit met honderden monoculturele ministaatjes. België is op een spoor naar het verleden gezet. Een weg naar de dramatische afgrond. Maar ook deze schijnbaar perfecte misdaad zal niet lukken. Dat is vandaag ons rotsvast geloof.
