LES TRANFERTS DANS L’ASSURANCE MALADIE SONT INEXISTANTS
Une étude récente de l’INAMI démontre qu’il n’existe pas de transferts nord-sud sur le plan de l’assurance maladie en Belgique. Il apparaît que les frais sont même plus élevés en Belgique du Nord qu’en Belgique du Sud tandis que les nationalistes flamands ont toujours pointé du doigt ces différences pour exiger de nouvelles étapes dans la régionalisation et la communautarisation du pays.
Ainsi, il y a le membre de la N-VA et sénateur, Louis Ide, qui ne cesse de stigmatiser les différences nord-sud en matière de soins de santé en exigeant une communautarisation plus poussée de cette matière. “Plus poussée” car la politique de la santé a déjà fait l’objet d’une scission partielle depuis les réformes de l’Etat de 1980 et 1988, ce qui a d’ailleurs provoqué un imbroglio institutionnel quasiment inextricable.
Il ressort de l’étude de l’Inami d’octobre 2009 que les dépenses en matière de soins de santé, pondérées par l’âge, le sexe et le niveau socio-économique des populations, sont moins élevées en Région wallonne qu’en région flamande.
Ceci constitue donc un nouvel argument pour les unitaristes contre la fédéralisation de la Belgique parce qu’il y a encore moins de raison valable – à supposer qu’il existait une raison, quod non – pour scinder les soins de santé sur base linguistique. En effet, ce n’est pas parce qu’il existe une différence de consommation entre les régions ou communautés linguistiques, qu’il faut politiquement séparer ces régions ou communautés.
Le mythe séparatiste est demasqué de plus en plus. Une nouvelle Belgique unitaire et bilingue se rapproche tous les jours un petit peu.
TRANSFERTEN ZIEKTEVERZEKERING ONBESTAANDE
Een recente studie van het RIZIV toont aan dat er helemaal geen noord-zuid transferten zijn op vlak van ziekteverzekeringskosten in België. Deze bleken zelfs hoger in Noord-België dan in Zuid-België terwijl de Vlaams-nationalisten van deze transferten altijd een speerpunt hebben gemaakt voor de verdere regionalisering en communautarisering van het land.
Zo is er de NVA’er en senator, Louis Ide, die er een sport van maakt om bij elke vaststelling van verschillen in de gezondheidszorg tussen Noord- en Zuid-België de verdere communautarisering van deze materie te eisen. We spreken van de “verdere” communautarisering aangezien het gezondheidsbeleid sinds de staatshervormingen van 1980 en 1988 reeds het voorwerp van een gedeeltelijke splitsing heeft uitgemaakt, wat overigens tot een quasi onontwarbaar kluwen van bevoegdheidsoverlappingen en –betwistingen geleid heeft.
Uit de studie van het RIZIV van oktober 2009 blijkt dat als factoren als leeftijd, geslacht en sociaal-economische status worden meegerekend, het Vlaams gewest iets meer dan gedacht en het Waals gewest iets minder dan verwacht uitgeeft aan de terugbetaling van medische verzorging.
Dit is het zoveelste argument voor de unitaristen tegen de federalisering van België omdat er nu nog minder reden is om de gezondheidszorgen op taalbasis te splitsen, als daarvoor al een geldige reden bestond – quod non. Het is immers niet omdat er tussen taalgebieden een verschillend consumptiegedrag bestaat dat men daarom die gebieden bestuurlijk uit elkaar moet drijven.
Stilaan wordt de separatistische myhte ontkracht. Een nieuw unitair en tweetalig België komt elke dag een stap dichterbij.
