PROVINCIALISEREN OF “NATIONALISEREN” EN DEPOLITISEREN VAN DE INTERCOMMUNALES
Met stijgende verbazing ontdekt de B.U.B. het spinnenweb van intercommunales en hun talloze aan particraten voorbehouden mandaten. Geen enkele partij van de particratie blijft buiten schot bij de schandalen m.b.t. Publifin (zie onze tekst) in het zuiden en Publipart in het noorden, maar dit is slechts het topje van de ijsberg van het particratische profitariaat.
Blijkbaar nemen ”onze” politici er geen genoegen mee om de Belgische eenheid door zes (!) staatshervormingen, die hun een bonus van bijna 1.000 ministeriële en parlementaire mandaten op het niveau van de gewesten en de gemeenschappen opleverden, op het spel te zetten. Diezelfde particraten, die voortdurend de beste Belgische instellingen zoals de Senaat, de provincies of de monarchie willen uithollen of zelfs afschaffen, proberen zich tegelijkertijd d.m.v. een systeem van schimmige intercommunales schaamteloos te verrijken op de kap van de Belgische belastingsbetaler.
Aanvankelijk was het voor de flaminganten en sommige media, naar ”goede” gewoonte, allemaal de schuld van ”de Walen”. Zo verklaarde ‘Vlaams’ minister Homans (N-VA) in ‘De Zevende Dag’ (VRT, 05.02.17): “schandalen zoals in Wallonië kunnen zich bij ons niet voordoen”. Volgens de separatistische Homans zijn de ”Vlaamse” zitpenningen sedert 2001 immers op 205 euro geplafonneerd. De praktijk is wel anders. Deze regel wordt immers door talrijke intercommunales met de voeten getreden (Farys, Publipart, de Watergroep, Infrax,.., zie De Tijd, 14.02.17).
Van de ”Vlaams”-nationalistische stelling over de ”twee democratieën” in België of het ”Waalse profitariaat” blijft dan ook niets meer over. Een mooi voorbeeld is dat de « Vlaams »-nationalistische zusterpartij van de N-VA, het Vlaams Belang, een campagne voert tegen de ”Vlaamse” graaipartijen, daar waar voor die partij vroeger de zogezegde « Walen » de profiteurs waren (link).
1) Gewestelijk recht is onaangepast aan de Belgische realiteit
Volgens een in De Standaard verschenen artikel van 4-5 februari 2017 zoude water-intercommunale IMVW (Oost-Vlaanderen) sinds 10 jaar geen activiteiten meer hebben omdat ze aan een Gentse intercommunale TMVW/Farys zouden zijn overgedragen. Niettemin blijft de intercommunale IMVW verder bestaan en blijft ze haar bestuurders, waaronder politici, vergoeden !
Bovendien omzeilen volgens een rapport uit 2014 – van drie jaar geleden dus – liefst 85% ( ! ) van de intercommunales in het « Vlaams » gewest de werkingsregels. Ook hier weer dezelfde vaststelling als voor Publifin: de intercommunales ontwikkelen hun activiteiten over de taalgrens heen om aan de gewestelijke regelgeving te ontsnappen.
Het gaat om een veelzeggend voorbeeld van de manier waarop het taalfederalisme een cultuur van politieke onverantwoordelijkheid en verspilling van openbare middelen in de hand werkt.
Al in zijn vorige tekst over Publifin had de B.U.B. benadrukt dat het gewestelijk recht onaangepast is aan de intra-Belgische structuren. Dat wordt bevestigd door wat er in andere intercommunales gebeurt.
De gewesten hebben ook de greep op hun eigen corrupte systeem verloren. Dat Kris Peeters (CD&V), ”federaal” minister van tewerkstelling, op nationaal niveau ondernemingen waarin de overheid -ook de gewestelijke – een meerderheidsparticipatie heeft, wil verplichten tot het bekend maken van vergoedingen aan bestuurders (VRT-nieuws, 14.02.17), geeft dit impliciet aan.
2) Intercommunales actief tot in de Caraïben
In totaal blijken er een honderdtal intercommunales in het noorden van België te zijn (De Tijd, 14.02.17). In Brussel zijn er 10 en in het zuiden 106. De intercommunales in het noorden zouden 3.600 mandaten aan politici verschaffen. Vermoedelijk zijn die allemaal bezoldigd, al gaat het in vele gevallen „maar“ om zitpenningen.
Van die mandaten wordt er 16 % door de N-VA ingenomen, hetgeen méér is dan de 15 % van SP.a en Groen samen, hoewel de N-VA voortdurend zijn pijlen op die twee particratische partijen richt. CD&V rijft 36 % van de mandaten binnen, de VLD tenslotte 14 %.
De intercommunales breiden hun activiteiten, in navolging van Publifin, ook tot meerdere sectoren uit. Zo heeft bijvoorbeeld TMVW/Farys zijn activiteiten gedurende de laatste tien jaar uitgebreid tot de aanleg en het beheer van rioleringen en zwembaden alsook tot dienstverlening aan de overheid zoals de inrichting van groenvoorzieningen, verhuizingen, de installatie van kantoormeubelen en koffie- en waterautomaten. De Gentse intercommunale heeft zelfs in het nieuwe voetbalstadion van AA Gent geïnvesteerd !
Sommige financieringsintercommunales die tot een NV omgevormd werden, zouden ook in het noorden van het land in het vizier liggen. Aangezien ze aan de vigerende regels ontsnappen, zijn ze niet aan de bezoldigingsgrenzen of de zeldzame cumulverboden gebonden. Een voorbeeld is de NV Nuhma, waarvan Limburgse gemeenten aandeelhouders zijn, een vennootschap die in hernieuwbare energie investeert en dit niet alleen in de Noordzee, maar ook op de Caraïben… Publipart investeert zelfs in chemische wapens !
De intercommunales voor afvalverwerking hebben alleen al in het ”Vlaams” gewest 500 politieke bestuurders terwijl de echte macht en benodigde kennis slechts in handen is van enkele toplui. De rest loopt er vooral bij om zich op de kap van de belastingsbetaler te verrijken… Vaak zijn die mandaten een troostprijs voor particraten die wel in de gemeenteraad verkozen zijn, maar naast hun ambt van schepen gegrepen hebben. Watergroep, de grootste intercommunale voor waterdistributie in het noorden van het land, telt 171 gemeentelijke vennoten en betaalt per zitting 287 € uit. Bij TMVW/Farys, werd, naar het voorbeeld van Publifin, zelfs een vergoeding uitgekeerd ongeacht de aanwezigheid van de bestuurders.
3) Hele particratie is betrokken
Alle partijen van de particratie zijn bij dit schandaal betrokken: in Antwerpen is de kampioen van de intercommunales Koen Kennis (N-VA) die 40 (!!) mandaten cumuleert. Alleen al als schepen zegt hij 7.000 € netto per maand te verdienen, maar hij “vergat” wel het bruto-cijfer te vermelden… Geert Versnick was de “koning” van de intercommunales bij de VLD hoewel zijn macht afgezwakt is wegens het debacle rond de gemiste intrede van een Chinese investeerder in Eandis, de elektriciteitsverdeler in het noorden van het land (De Standaard, 4-5 februari 2017).
Sommige politici bekleden tot 5 zitjes in één intercommunale, waardoor de vergoedingen hoog oplopen (De Tijd, 14.02.2017).
Het lijkt erop dat het schandaal van de intercommunale Publipart in Gent vooral de SP.a, waarvan schepen Tom Balthazar op 11 februari 2017 ontslag nam, compromitteert. Nochtans zijn ook de VLD, Groen, CD&V en de N-VA medeverantwoordelijk daar ze samen de intercommunale en de stad besturen. In de schoot van Publipart zijn er 17 politieke bestuurders die samen voor de beperkte functies die ze uitoefenen jaarlijks meer dan 350.000 € bruto verdienen (ongeveer 20.000 € per persoon) (bron: De Standaard 12.02.2017). Bovendien bewijst dit buitensporig aantal politici die in de intercommunales actief zijn dat alle partijen van de particratie zonder uitzondering bij het schandaal betrokken zijn en dit al sinds vele jaren.
Dit gezegd zijnde, hebben vooral de ”socialisten” van de SP.a en de PS, die geacht worden de armen in de maatschappij te verdedigen, hun laatste greintje ideologische credibiliteit verkwanseld, nadat ze het algemeen belang van de Belgen en dat van de Belgische arbeiders in het bijzonder op het altaar van het taalnationalisme hebben opgeofferd.
4) Ontslag Bracke onvermijdelijk
Het bleek echter ook dat Siegfried Bracke, voorzitter van de Kamer van Volksvertegenwoordigers en separatist alsook één van de meest heftige critici van de sp.a in dit dossier – hoewel hij in de jaren 1990 nog lid was van deze partij – maandelijks niet alleen 16.000 euro voor zijn ambt binnenrijft (méér dan de Duitse bondskanselier Angela Merkel!), maar ook nog zes andere posten bekleedt (Cumuleo, cijfers van 2015), waaronder tot voor kort die van lid van de adviesraad van Telenet (Het Nieuwsblad, 13.02.2017). Op 14 februari 2017 kondigde hij echter onder druk van de publieke opinie zijn ontslag bij Telenet aan. Telenet is een concurrent van Proximus, een onderneming die voor de helft eigendom van de staat is. Bracke heeft zich dus aan een belangenconflict schuldig gemaakt. Bracke beweerde ook dat hij zijn vergoeding niet moest bekend maken daar het om een “privé”-zaak zou gaan. Maar dat hield uiteraard geen steek aangezien hij erin zetelde omdat hij politicus was, net zoals Peter Vanvelthoven (SP.a), Patrick Dewael (VLD) en de gewezen premier Yves Leterme (CD&V). De laatste twee zetelen er nog altijd in. Zij kregen of krijgen in die hoedanigheid naar verluidt jaarlijks 12.000 euro bruto alsook 2.000 euro per vergadering.
Sedert 2016 zou Bracke ook bestuurder zijn van Publilec, een zusteronderneming van Publipart, hoewel hij – naar eigen zeggen – pas sedert 11 februari 2017 op hoogte is van het bestaan van Publipart…
Bovendien gaf Bracke niet aan het Rekenhof aan dat hij een mandaat bekleedt in de schoot van het bestuurscollege van de universiteit van Gent, waar hij ‘openbare instanties, politiek, sociaal-economische en culturele milieu’s’ vertegenwoordigt. Het bestuurscollege komt ongeveer 15 keer per academiejaar samen. De vertegenwoordigers ontvangen een vergoeding van 200 euro per effectief gevolgde vergadering.
Bracke blijkt ook graag aan partijpolitiek te doen. Zijn zware uitvallen aan het adres van links, nl. de PVDA en de SP.a, bewijzen dat. In die omstandigheden kan hij geen voorzitter van de Kamer blijven aangezien deze functie een grote neutraliteit en een voorbeeldige terughoudendheid vereist.
5) Ongeloofwaardige ”Waalse” onderzoekscommissie
Overigens bekleedt de voorzitter van de onderzoekscommissie inzake Publifin in het ”Waals” parlement, Olga Zrihen (PS), 29 mandaten ( !), waarvan 5 bezoldigde ( !). Daarenboven verdiende ze 3.600 € per vergadering in de hoedanigheid van voorzitster van een commissie bevoegd voor de betaling van de pensioenen van de Senatoren tussen 2010 en 2016… Men vraagt zich af hoe zulk een particrate op een objectieve wijze een onderzoekscommissie van die aard kan leiden…
6) Schandalen versterken Belgische politieke eenheid
Wat er ook van zij, de B.U.B. stelt vast dat zelfs op politiek vlak België in zekere zin meer verenigd is dan ooit tevoren aangezien het profitariaat van de particratie een nationale dimensie schijnt te hebben. Men zou de Luikenaars van Publifin bijna moeten bedanken voor deze politieke aardbeving, die België in zekere zin nodig had om de Belgen uit hun winterslaap te halen.
Besluit: depolitiseren, provincialiseren en nationaliseren
Voor de B.U.B. dienen de intercommunales op provinciaal niveau te opereren (bijvoorbeeld wat de waterdistributie betreft) onder controle van de bestendige deputatie (die op haar beurt onder voogdij van de centrale staat staat) of op het niveau van de Belgische staat (bijvoorbeeld voor de elektriciteit) onder het gezag van de nationale regering. Door deze centralisering moet het aantal intercommunales tot maximum 25 beperkt kunnen worden, wat toch nog enige specialisering mogelijk maakt. De intercommunales dienen ook gedepolitiseerd te worden, in die zin dat enkel privé-bestuurders en professionelen, waarvan de vergoedingen geplafonneerd moeten worden, erin kunnen zetelen. Tenslotte moet het aantal bestuurders tot het strikte minimum beperkt worden, bijvoorbeeld maximaal tien per intercommunale.
PUBLIPART / PUBLIFIN: LE SOMMET DE L’ICEBERG PARTICRATIQUE
PROVINCIALISER OU “NATIONALISER” ET DEPOLITISER LES INTERCOMMUNALES
Avec un étonnement croissant, le B.U.B. découvre la toile d’araignée d’intercommunales et leurs multitude de postes réservés aux particrates. Les scandales de Publifin (voir notre texte) dans le sud et de Publipart dans le nord n’épargnent aucun parti de la particratie, mais ne représentent que le sommet de l’iceberg du profitariat particratique.
Apparemment ”nos” politiciens ne se contentent pas de détruire l’unité de la Belgique par six ( ! ) réformes de l’Etat qui leur ont apporté un surplus de presque 1.000 mandats ministériels et parlementaires au niveau des régions et des communautés. Ces mêmes particrates cherchent aussi sans cesse à vider de leur substance, voire à abolir les meilleures institutions belges, comme le Sénat, les provinces ou la monarchie par le biais d’un système opaque d’intercommunales. La particratie s’enrichit une fois de plus et sans vergogne sur le dos du contribuable belge.
Initialement, selon les flamingants et certains médias, tout était, comme d’habitude, la faute aux ”Wallons”. Ainsi, la ministre ‘flamande’ Homans (N-VA) déclarait dans ‘De Zevende Dag’ (VRT, 05.02.17): “les scandales qui se déroulent à l’heure actuelle en Wallonie, ne peuvent se produire chez nous”. La séparatiste Homans a affirmé aussi que depuis 2001 la valeur des jetons de présence « flamands » étaient limitée à 205 euros. La pratique ne suit cependant pas la théorie, puisque cette règle est bafouée par de nombreuses intercommunales (Farys, Publipart, de Watergroep, Infrax,.., voir De Tijd, 14.02.17). Par conséquent, la thèse flamingante sur « les deux démocraties » en Belgique ou les « Wallons profiteurs » a volé en éclats. Un bel exemple en est que le parti soeur flamingant de la N-VA, le Vlaams Belang, mène une campagne contre les partis corrompus ”flamands” tandis que pour ce même parti auparavant les soi-disant ”Wallons” furent les profiteurs (lien).
1) Un droit régional inadapté à la réalité belge
Selon un article paru dans le Standaard du 4-5 février 2017, l’intercommunale d’eau IMVW (Flandre-Orientale) n’aurait plus d’activités depuis 10 ans parce qu’elles auraient été transférées à une intercommunale gantoise TMVW/Farys. Malgré cela, l’intercommunale IMVW continue à exister et à rémunérer ses administrateurs, dont des politiciens !
En outre, selon un rapport de 2014, il y a trois ans déjà, pas moins de 85% ( ! ) des intercommunales en région « flamande » contournent les règles de fonctionnement. Ici, le même constat que pour Publifin : les intercommunales développent leurs activités au-delà de la frontière linguistique pour échapper aux règles régionales.
Il s’agit d’un exemple édifiant de la manière dont le fédéralisme linguistique favorise une culture d’irresponsabilité politique et de gaspillage de deniers publics.
Le B.U.B. avait déjà souligné dans son texte précédent sur Publifin que le droit régional est inadapté aux structures intra-belges. C’est donc confirmé par ce qui se passe dans d’autres intercommunales.
Les régions ont aussi perdu le contrôle de leur propre système corrompu. Le fait que Kris Peeters (CD&V), le ministre ”fédéral” de l’emploi, souhaite imposer au niveau national la publication de la rémunération des administrateurs dans les sociétés où les pouvoirs publics – y compris ceux des régions – détiennent une participation majoritaire (nouvelles VRT, 14.02.17) en témoigne de manière implicite.
2) Les intercommunales exercent leurs activités jusqu’aux Caraïbes
Au total, il s’avère qu’il y a une centaine d’intercommunales au nord de la Belgique (De Tijd, 14.02.2017). A Bruxelles, il y en a 10 et au sud 106. Les intercommunales du le nord donneraient du travail à pas moins de 3.600 mandataires politiques. Probablement, tous ces mandats sont rémunérés, bien qu’il ne s’agisse dans beaucoup de cas que de jetons de présence.
La N-VA occupe 16 % de tous ces mandats, ce qui est plus que l’ensemble des mandats gerés par la sp.a et Groen ensemble, bien que ces particrates soient continuellement en ligne de mire de la N-VA. La CD&V prend 36 % des mandats pour son compte, le VLD 14 %.
A l’instar de Publifin, les intercommunales étendent leurs activités à de multiples secteurs. Par exemple, TMVW/Farys a élargi ses activités les dix dernières années à l’aménagement et la gestion d’égouts et de piscines ainsi qu’à la prestation de services aux autorités publiques comme l’organisation d’espaces verts, d’opérations de déménagement, l’installation de mobilier de bureau et de distributeurs de café et d’eau. L’intercommunale gantoise a même investi dans le nouveau stade de football d’AA Gent !
Certaines intercommunales de financement transformées en SA seraient aussi dans le collimateur au nord du pays. Par le fait qu’elles échappent aux règles en vigueur, elles ne sont pas tenues par les plafonds de rémunération ou les rares interdictions de cumul de mandats. Un exemple est la SA Nuhma dont des communes limbourgeoises sont actionnaires investissant dans l’énergie renouvelable et ceci non seulement en Mer du Nord, mais aussi dans les Caraïbes… Publipart investit même dans les armes chimiques !
Les seules intercommunales de déchets en région « flamande » comptent déjà presque 500 administrateurs politiques tandis que le réel pouvoir et la connaissance nécessaire ne sont détenus que par quelques administrateurs au sommet. Les autres sont surtout là pour se faire payer aux frais du contribuable… Ces postes sont souvent une consolation pour les particrates élus au conseil communal qui ont raté leur poste d’échevin. Watergroep, la plus grande intercommunale de distribution d’eau dans le nord du pays compte 171 associés communaux et paye 287 € par session. Chez TMVW/Farys, on payait même, à l’instar de Publifin, la rémunération indépendamment du fait que les administrateurs étaient présents ou non.
3) Toute la particratie est concernée
Tous les partis de la particratie sont concernés par ce scandale : à Anvers, le champion des intercommunales est Koen Kennis (N-VA) qui cumule 40 ( !! ) mandats. Déjà en tant qu’échevin, il dit gagner plus de 7.000 € per mois net, mais il a « oublié » de mentionner le chiffre brut… Geert Versnick était « le roi » des intercommunales pour le VLD, même si son pouvoir s’est affaibli en raison de la débâcle autour de l’entrée ratée d’un investisseur chinois dans Eandis, le distributeur d’électricité dans le nord du pays (De Standaard, 4-5 février 2017).
Certains politiciens occupent jusqu’à 5 sièges au sein d’une seule intercommunale, ce qui fait monter les rémunérations (De Tijd, 14.02.2017).
Le scandale de l’intercommunale Publipart à Gand semblait surtout éclablousser le SP.a, dont l’échevin Tom Balthazar a démissionné le 11 février 2017, même si aussi le VLD, Groen, le CD&V et la N-VA sont coresponsables vu qu’ils gèrent l’intercommunale et la ville ensemble. Dans Publipart, il y a 17 administrateurs politiques qui gagnent ensemble plus de 350.000 € brut par an pour les fonctions limitées qu’ils exercent (environ 20.000 € par personne) (source De Standaard, 12.02.2017). De plus, le nombre exorbitant de politiciens dans ces intercommunales prouve que tous les partis de la particratie sont impliqués dans le scandale sans exception et ceci déjà depuis de nombreuses années.
Ceci étant dit, surtout les prétendus ”socialistes” du SP.a et du PS, censés défendre les pauvres dans la société, ont perdu ce qui restait de leur crédibilité idéologique, après avoir sacrifié les intérêts des Belges en général et des ouvriers belges en particulier sur l’autel du nationalisme linguistique.
4) La démission de Bracke est inévitable
Il s’avérait aussi qu’un des plus virulents critiques du SP.a, – bien qu’il ait été membre de ce parti pendant les années 1990 – Siegfried Bracke (N-VA), président de la Chambre des Représentants et séparatiste, gagne 16.000 euros net par mois dans cette fonction (plus qu’Angela Merkel, la chancelière allemande !). De plus, il occupe encore 6 autres postes rémunérés (Cumuleo, chiffres de 2015), dont, jusqu’il y a peu, celui de membre du comité d’avis de Telenet (Het Nieuwsblad, 13.02.2017). Le 14 février 2017, il a annoncé son retrait de Telenet sous la pression de l’opinion publique. Telenet est un concurrent de Proximus, une entreprise détenue pour moitié par l’Etat. Bracke s’est donc rendu coupable d’un conflit d’intérêt. Bracke soutenait aussi qu’il ne devait pas communiquer sa rémunération chez Telenet, vu qu’il s’agirait d’une affaire ”privée”. Cela ne tenait évidemment pas la route puisqu’il y siégeait parce qu’il était politicien tout comme Peter Vanvelthoven (SP.a), Patrick Dewael et l’ex-premier ministre Yves Leterme (CD&V) ces deux derniers y siégeant toujours. Dans cette qualité, tous les quatre auraient touché ou touchent encore la somme de 12.000 euros par an, augmentée de 2.000 euros par réunion.
Depuis 2016, Bracke serait aussi administrateur de Publilec, une société-sœur de Publipart, bien que, selon ses dires, il ne connaissait l’existence de Publipart que depuis le 11 février 2017…
En outre, Bracke n’a pas déclaré à la Cour des Comptes son mandat au sein du collège d’administration de l’Université de Gand, où il représente les « instances publiques, et les milieux politiques, socio-économiques et culturels ». Ce collège se réunit 15 fois par année académique. Les représentants y perçoivent une indemnité de 200 euros par réunion à laquelle ils assistent.
Bracke semble également aimer la polémique particratique en s’opposant farouchement à la gauche, c’est-à-dire les partis PTB et SP.A. Dans ces circonstances, l’homme ne peut plus rester président de la Chambre parce que cette fonction demande une grande neutralité et une retenue exemplaire.
5) Commission d’enquête ”wallonne” sans crédibilité
Par ailleurs, la présidente de la commission d’enquête Publifin du parlement « wallon », Olga Zrihen (PS), occupe 29 mandats ( !), dont 5 rémunérés ( !), et a gagné 3.600 € par réunion comme présidente d’une commission compétente pour le paiement des pensions des Sénateurs entre 2010 et 2016… (RTBF, 13.02.2017). On se demande comment une telle particrate peut diriger de façon objective une commission d’enquête de ce genre…
6) Les scandales renforcent l’unité politique belge
Quoiqu’il en soit, le B.U.B. constate que même sur le plan politique, la Belgique est en quelque sorte plus unie que jamais puisque le profitariat de la particratie semble avoir une dimension nationale. Il faudrait presque remercier les Liégeois de Publifin pour avoir causé ce séisme dont la Belgique avait en quelque sorte besoin pour faire sortir les citoyens belges de leur torpeur.
Conclusion: dépolitiser, provincialiser et nationaliser
Pour le B.U.B., les intercommunales doivent opérer à l’échelle de la province (par exemple la distribution d’eau) sous le contrôle de la députation permanente (celle-ci étant aussi sous tutelle de l’Etat central) ou à l’échelle de l’Etat belge (par exemple l’électricité) sous le contrôle du gouvernement national. Par cette centralization, le nombre d’intercommunales doit pouvoir être limité à maximum 25, ce qui rend encore possible une certaine specialization. Les intercommunales doivent aussi être dépolitisées, dans le sens où seuls des administrateurs privés et professionnels peuvent y siéger dont les rémunérations doivent être plafonnées. Enfin, le nombre des administrateurs doit être limité au strict minimum, par exemple maximum 10 par intercommunale.
