LATEN WE ALS BELGEN EERST NAAR “ONZE” POLITICI KIJKEN
Terecht of onterecht wordt de wereld verontrust door de daden en uitspraken van Donald Trump, de nieuwe president van de Verenigde Staten. Zonder de minste kritiek lijkt de Belgische pers de psycho-analyse van Trump vanwege Amerikaanse psychiaters te onderschrijven. Toen in 2010 een Belgische psychiater het echter aandurfde om een psychologisch profiel van de voorzitter van de separatistische partij de N-VA te schetsen, kreeg hij zware kritiek vanwege de pers uit het noorden van het land.
De Amerikaanse psycholoog John D. Gartner bestempelde Trump als een geesteszieke, een narcist en een sadist. In de New York Daily News verklaarde de psychologe Julie Futrell dat Trump geen enkele logica volgt. Duizend geneesheren, verenigd in de groep Citizen Therapists against Trumpism, menen voor wat hen betreft dat de nieuwe president “de geschiedenis heruitvindt en […] het belang van rationeel te zijn niet inziet”.
De B.U.B. herinnert eraan dat in oktober 2010 de psychiater Jean-Yves Hayez, overigens professor aan de UCL, de persoonlijkheid van Bart De Wever, de voorzitter van de N-VA, onder loep nam, in het kader van een interview met het dagblad La Derniere Heure. Volgens de arts zou De Wever een « kind-koning » zijn, die « verbaal heel hard [kan] uitbarsten om te krijgen wat hij wil ». Hayez zegde dat De Wever wilde dat de Franstaligen hem verafschuwden. Voor hem ging het om een “egocentrist”. En de psychiater besloot dat “zijn familiaal drama, het feit dat hij opgevoed is door een collaborateur (zijn grootvader) bij hem misschien die drang ontwikkeld heeft om het verleden van zijn familie te herstellen. […] « dat [maakt] van hem geen abnormaal mens ».
Ondanks het feit dat hij zijn woorden gewikt had, werd de Belgische psychiater heftig bekritiseerd door de flamingantische media. Volgend op een klacht van De Wever werd de arts op 5 maart 2011 zelfs berispt door de Nationale Raad van de Orde van Geneesheren. De Raad zei de « negatieve reacties opgewekt » door de commentaren van de professor te begrijpen. Volgens dit orgaan waren de beweringen van de psychiater « in strijd met verschillende bepalingen van de Code van de Geneeskundige plichtenleer (…) » en « niet in overeenstemming met het voorbehoud waaraan artsen gehouden zijn; ze [zijn bewoordingen] brachten de waardigheid van het beroep schade toe ».
In België wordt een professor die op een gematigde wijze een nationalistische en separatische leider bekritiseert – waarbij hij bovendien stelde dat deze laatste geen abnormaal persoon is – door de noordelijke pers aan de schandpaal genageld, en zelfs door de Orde der Geneesheren gestraft. Het gegeven dat hij Franstalig is, speelde daarbij zeker niet in zijn voordeel. Daarentegen bekritiseert diezelfde pers op generlei wijze de veel hardere stellingnames van Amerikaanse psychiaters die een rampzalig portret van hun nieuwe president ophangen, hoewel deze laatste toch geen separatist is, die het einde van zijn land wil.
Het gaat hier om een schoolvoorbeeld van meningsvrijheid met twee maten en met twee gewichten. In plaats van onophoudelijk een buitenlands staatsman aan te vallen, zouden de Belgische media beter het oubollige en gevaarlijke nationalisme bekritiseren, dat door de Belgische particratie zowel in het noorden als in het zuiden van het land onderhouden wordt, en waarvan het taalfederalisme de duidelijkste uiting is.
EN TANT QUE BELGES, OCCOPUNS-NOUS D’ABORD DE “NOS” POLITICIENS
A tort ou à raison, les actes et paroles de Donald Trump, le nouveau président des Etats-Unis, inquiètent le monde. La presse belge semble suivre la psycho-analyse de Trump faite par quelques psychiatres américains sans la moindre critique. Pourtant, lorsqu’en 2010, un psychiatre belge a osé donner un profil psychologique du président du parti séparatiste N-VA, il a essuyé des critiques sévères de la presse du nord du pays.
Le psychologue américain John D. Gartner a qualifié Trump de malade mental, de narciste et de sadiste. La psychologue Julie Futrell a affirmé dans le New York Daily News que Trump ne suit aucune logique. Un millier de médecins, rassemblés dans le groupe Citizen Therapists against Trumpism, estiment pour leur part que le nouveau président “réinvente l’Histoire et […] ne voit pas l’intérêt d’être rationnel”.
Le B.U.B. rappelle qu’en octobre 2010, le psychiatre Jean-Yves Hayez, par ailleurs professeur à l’UCL, a analysé la personnalité de Bart De Wever, président de la N-VA, dans le cadre d’une interview accordée au journal La Derniere Heure. Selon le médecin, De Wever serait un ““[…] enfant-roi, [qui] peut aller très loin dans son déchaînement verbal pour obtenir ce qu’il désire”. Hayez disait que De Wever voulait se faire détester par les Francophones, “ce qui dévoile aussi sa grande volonté de puissance”. Pour lui, il s’agissait d’un “égocentrique”. Et le psychiatre conclut: “Son drame familial, celui d’avoir été élevé par un collaborateur de guerre (son grand-père), peut avoir développé chez lui cette envie de réparer le passé de sa famille. […] Cela n’en fait pas un homme anormal”.
Malgré ces propos mesurés, le psychiatre belge a essuyé de vives critiques dans les médias flamingants. Suite à une plainte de De Wever, le médecin a même été réprimandé par le Conseil National de l’Ordre des Médecins le 5 mars 2011. Le Conseil disait comprendre « les réactions négatives soulevées » par les commentaires du professeur. Selon cet organisme, les propos du psychiatre étaient « contraires à plusieurs dispositions du Code de déontologie médicale (…) » et ils n’étaient « pas en adéquation avec la réserve à laquelle sont tenus les médecins et portent atteinte à la dignité de la profession ».
En Belgique, un professeur critiquant de façon mesurée un leader nationaliste et séparatiste – tout en affirmant que ce dernier n’était pas un homme anormal – est fustigé par la presse du nord du pays, voire sanctionné par l’ordre des médecins. Le fait qu’il soit francophone ne l’a certainement pas aidé.
En revanche, cette même presse ne critique d’aucune façon les propos beaucoup plus durs tenus par des psychiatres américains qui esquissent un portrait calamiteux de leur nouveau président, bien que ce dernier ne soit quand même pas un séparatiste, qui veut la fin de son pays. Il s’agit d’un bel exemple de la liberté d’expression à géométrie variable. Au lieu de combattre sans cesse un homme d’Etat étranger, les médias belges feraient mieux de critiquer le nationalisme rétrograde et dangereux entretenu par la particratie en Belgique tant au nord qu’au sud du pays et dont le fédéralisme linguistique est l’expression la plus éloquente.
