CE N’EST PAS UNE VICTOIRE POUR LA DEMOCRATIE !
Le 27 octobre 2016, après des jours de négociations intra-belges, les six (!) gouvernements de notre pays sont finalement tombés d’accord sur une position belge relative au traité CETA entre le Canada et l’Union européenne. Le B.U.B. retient surtout l’incroyable cacophonie institutionnelle, qui n’est nullement une victoire de la démocratie.
Non, Paul Magnette (PS), le soi-disant « ministre-président de la Wallonie », n’est pas un héros politique ! Il a eu du courage, certes, mais pas plus qu’un conseiller communal qui conteste la couleur des sacs poubelle choisie par la majorité au conseil communal. Nous ne le disons pas raison du fait qu’il ne semble pas avoir obtenu grand-chose – cela reste à voir -, mais parce qu’il et le parlement « wallon » – parfaitement superflu – ont montré une image chaotique de la Belgique à l’étranger, image qui était déjà fort ternie par la longue crise institutionnelle de 2007 à 2012. Ainsi, le journal allemand FAZ titrait de façon cynique le 28 octobre: « Belgien kann es noch » (La Belgique sait encore le faire).
Non, la discussion « wallonne » sur le CETA n’est pas une victoire de la démocratie ! D’abord, l’accord intra-belge a été atteint de façon secrète comme les réformes de l’Etat: quelques politiciens se réunissent et trouvent un accord à huis clos. Cela n’a évidemment rien de démocratique. En outre, le fédéralisme n’a jamais fait l’objet d’un référendum. Le CETA non plus d’ailleurs. Le socialiste, particrate et nationaliste wallingant Magnette a simplement voulu se profiler sur l’échiquier politique belge en profitant du fait que le gouvernement « fédéral » belge dirigé par des libéraux était favorable au traité de libre échange. En même temps, Magnette était poussé dans le dos par l’opposition communiste du parti bilingue PTB/PVDA farouchement opposé au CETA. La contestation du traité par la particratie du sud de la Belgique démontre au contraire de nouveau l’inefficacité du fédéralisme linguistique. Rappelons que les attentats de Paris et de Bruxelles ont déjà mis en exergue le fonctionnement défectueux des services de police nationaux causé par le gaspillage de deniers publics imposé par les six ( !) réformes de l’Etat. Dans un Etat unitaire, le débat sur le CETA aurait été mené au sein du parlement national permettant ensuite au gouvernement belge de parler d’une seule voix s’appuyant sur une majorité parlementaire. De plus, les plaintes de la Belgique aurait été davantage prises au sérieux par les autorités européennes, qui en principe ne tiennent compte (ou ne peuvent tenir compte) de l’avis des 27 Etats membres et non de celui des centaines de régions… Le fédéralisme a donc fait en sorte que la Belgique n’ait pas pu faire devoir obligatoire…
La Belgique s’est donc de nouveau ridiculisée sur le plan international. Une conclusion raisonnable qu’on peut tirer de cette mauvaise pièce de théâtre est la refédéralisation immédiate du droit des traités et des relations internationales de la België et par extension la suppression du fédéralisme.
GEEN OVERWINNING VOOR DE DEMOCRATIE !
Op 27 oktober 2016, na verschillende dagen van onderhandelingen, hebben de zes (!) regeringen van ons land eindelijk een akkoord bereikt over een Belgisch standpunt m.b.t. het CETA-verdrag tussen Canada en de Europese Unie. De B.U.B. onthoudt vooral de ongelooflijke institutionele kakofonie, die helemaal geen overwinning voor de democratie is.
Nee, Paul Magnette (PS), de zogenaamde “minister-president van Wallonië”, is geen politieke held ! Hij is zeker moedig geweest, maar niet meer dan een gemeenteraadslid dat de door de meerderheid in de gemeenteraad gekozen kleur van de vuilzakken betwist. Wij zeggen dit niet omdat hij blijkbaar niet veel in de wacht heeft gesleept – dat valt nog te bezien – maar omdat hij en het – geheel overbodig – “Waals” parlement een chaotisch beeld van België aan het buitenland hebben getoond, een beeld dat al erg bezoedeld was door de lange institutionele crisis van 2007 tot 2012. Zo titelde de Duitse krant FAZ op 28 oktober op cynische wijze: « Belgien kann es noch » (België kan het nog).
Nee, de “Waalse” discussie over CETA was geen overwinning van de democratie ! Ten eerste werd het intra-Belgisch akkoord op geheime wijze bereikt, net als de staatshervormingen: enkele politici komen samen en vinden een akkoord achter gesloten deuren. Dat heeft uiteraard niets met democratie te maken. Bovendien heeft het federalisme nooit het voorwerp van een referendum uitgemaakt. CETA trouwens ook niet. De socialist, particraat en wallingant Magnette heeft zich gewoon willen profileren op het Belgisch politiek schaakbord door te profiteren van het feit dat de “federale” Belgisch regering, die door liberalen wordt geleid, voorstander is van het vrijhandelsverdrag. Tegelijkertijd werd Magnette in de rug geduwd door de communistische oppositie van de tweetalige partij PVDA/PTB, die sterk tegen het CETA-verdrag gekant is. de betwisting van het verdrag door de particratie van het zuiden van België toont daarentegen opnieuw de inefficiëntie van het taalfederalisme aan. We herinneren eraan dat de aanslagen van Parijs en Brussel reeds de gebrekkige werking van de nationale politiediensten, die veroorzaakt werd door de door de zes (!) staatshervormingen opgelegde verspilling van overheidsmiddelen, in de verf hebben gezet. In een unitaire staat zou het debat over CETA in het nationaal parlement zijn gevoerd, wat de Belgische regering vervolgens toegelaten zou hebben met één stem te spreken op basis van een parlementaire meerderheid. Bovendien zouden de klachten van België meer “au sérieux” genomen zijn door de Europese overheden, die in principe slechts rekening houden (of kunnen houden) met de mening van de 27 lidstaten en niet met die van de honderden regio’s… Het federalisme heeft er dus voor gezorgd dat België zijn verplicht huiswerk niet heeft kunnen maken…
België heeft zich dus opnieuw belachelijk gemaakt op internationaal niveau. Een redelijke conclusie die men uit dit slecht theaterstuk kan trekken is de onmiddellijke herfederalisering van het verdragsrecht en de buitenlandse betrekkingen van België en bij uitbreiding de afschaffing van het federalisme.
