VOOR DE PARTICRATIE BESTAAT DE CRISIS ENKEL VOOR DE BURGERS
Tijdens een congres in Plopsaland (sic) in De Panne op 5 juni 2016 beslisten de flamingantische ‘socialisten’ het cumuleren van mandaten in de schoot van hun partij op te heffen. In realiteit gaat het om een particratische maatregel die erop gericht is om de macht van de partij te bestendigen en te versterken.
Officieel wil de SP.a dat haar vertegenwoordigers slechts één mandaat tegelijkertijd bekleden. Ze kunnen niet tegelijk parlementair en burgemeester of schepen zijn.
Nochtans zal door de afschaffing van de cumul het aantal politici onvermijdelijk toenemen. Alsof bijna 10.000 politici in totaal nog niet genoeg was. De particraten van de SP.a lijken niet te begrijpen dat één van de grote problemen van het huidige België de macht van de particratie is en de overdaad aan regeringen en parlementen. Men kan zich ook afvragen waar een partij al dat competent personeel kan vinden op een moment dat er al zoveel incompetente politici rondlopen en de huidige politiek meer en meer door de bevolking afgekeurd wordt.
Daarbij komt nog dat de parlementsleden nog meer van hun lokale basis zullen vervreemden. Het feit dat een burgemeester of een gouverneur in het parlement kan zetelen is een middel om beter de gemeentelijke of provinciale wensen te vertalen. Dat middel valt nu weg.
Opnieuw schrijft deze maatregel zich dus in een particratisch manoeuvre in om haar blazoen op te poetsen en, erger nog, om de kiezer te misleiden over haar bedoelingen die op het eerste gezicht lovenswaardig zijn. Het gaat om een pseudo-democratische maatregel en gelet op zijn nefaste gevolgen kan men ook twijfelen aan de motieven van de SP.a.
Tegelijkertijd besliste de « Vlaamse » regering de oude, verboden verkiezingstechnieken van reuzengrote affiches, spotjes op radio en TV en “telefoonbombardementen” weer mogelijk te maken voor de gemeente- en provincieraadsverkiezingen. Het lijkt wel een wanhoopsoffensief van een junta die alle legitimiteit verloren heeft. Ook verhoogden de parlementsleden op“federaal” en “Vlaams” niveau stiekem en voor de zoveelste keer hun parlementaire wedde. De particratie is dus alleen bezorgd om haar eigenbehoud. En de crisis is er blijkbaar alleen voor de burgers…
POUR LA PARTICRATIE, LA CRISE N’EXISTE QUE POUR LES CITOYENS
A un congrès tenu à Plopsaland (sic) à La Panne le 5 juin 2016, les « socialistes » flamingants ont décidé de supprimer le cumul des mandats au sein de leur parti. Il s’agit en réalité d’une mesure particratique pour maintenir et renforcer le pouvoir du parti.
Officiellement, le SP.a entend que ses élus ne s’occupent d’un seul mandat à la fois. Ils ne peuvent être à la fois parlementaire et bourgmestre ou échevin.
Toutefois, par la suppression du cumul, le nombre de politiciens va inévitablement augmenter. Comme si presque 10.000 politiciens au total n’était pas encore suffisant. Les particrates du SP.a ne semblent pas comprendre qu’un des grands problèmes de la Belgique actuelle est le pouvoir de la particratie et l’excès de gouvernements et de parlements. On peut aussi se poser la question de savoir où un parti peut encore trouver tout ce personnel compétent à un moment où il y a déjà un tas de politiciens incompétents et que la politique actuelle est de plus en plus décrié par les citoyens.
De plus, ainsi, les parlementaires s’aliéneront encore plus de la base locale. Le fait qu’un bourgmestre ou un gouverneur puisse siéger au parlement est un outil pour mieux traduire les souhaits communaux et provinciaux. Cet outil disparaîtrait.
Cette mesure s’inscrit donc de nouveau dans une manœuvre de la particratie pour redonner son blason et, pire, pour induire l’électeur en erreur sur ses intentions, qui sont à première vue louables. Il s’agit d’une mesure pseudo-démocratique et vu ses effets néfastes, on peut aussi douter des motifs du SP.a.
En même temps, le gouvernement ‘flamand’ a décidé de réintroduire la possibilité d’employer d’anciennes techniques électorales interdites, comme les affiches géantes, les publicités à la radio et à la télévision ainsi que les « bombardements téléphoniques » pour les élections provinciales et communales. Cela ressemble fort à une offensive désespérée de la part d’une junte qui a perdu toute légitimité. De plus, les parlementaires au niveau ‘flamand’ et au niveau ‘fédéral’ viennent d’augmenter en catimini leur salaire parlementaire pour la énième fois. La particratie ne s’intéresse donc qu’à sa propre conservation. Et la crise n’existe apparemment que pour les citoyens…
